Home sweet home

Waaat?? Tja echt waar.. ik ben weer thuis! Langer reizen mocht blijkbaar niet zo zijn. Een reis met veel pech, meer dokters gezien in het afgelopen half jaar dan in mijn hele leven.. en zo eindigt mijn reis dan ook. Na een avondje feesten op Saint Patricks Day (Ierse feestdag) met groene biertjes en gratis vodka, gingen we nog ff een potje voetballen.. slecht idee.. krak zei mijn voet met als gevolg dat ik mijn enkel gebroken heb en in het gips zit! Dit gebeurde in Panama City. Dacht dat ik hiermee nog wel verder kon reizen, maar uiteindelijk was het echt een hel. Had ouderwetse okselkrukken, waar ik max 1 minuut mee kon lopen want deed erg veel pijn, hotelkamers op 3 hoog, wegen met gaten en schuine stukken en mijn eigen tas niet kunnen dragen. Dat ging dus niet werken. Ik ben nog wel met Tim met een zeilboot naar Colombia gevaren. Erg mooie tocht, langs de San Blas Islands, allemaal onbewoonde eilandjes, sommige zo klein dat er slechts 1 palmboom op paste, mooi blauw helder water en witte stranden, super! We waren met 3 Argentijnen en 2 Mexicanen, dus was voornamelijk een Spaanse tocht. Heb vooral de hele dag lekker op het dek in het zonnetje liggen tukken, want ben nog steeds geen held met boten en het enige wat die reispillen doen is je in slaap laten vallen! 1 avond zijn we met z'n allen een onbewoond eiland opgegaan, hebben we een kampvuur gemaakt met een drankje en muziekje en wat ge-bbqt! Super! Geluk bij een ongeluk was dat ik nieuw Koreaans gips heb gekregen, waar je max 20 min per dag mee in het water mag, dus kon ik gelukkig wel wat zwemmen.

Maar goed, ik zal nog ff mijn laatste maand beschrijven. In Boquete heb ik samen met Tim een dagje een scooter gehuurd (voor het eerst van mn leven scooter gereden jaja, sorry paps en mams) en hebben we een mooie tocht gemaakt door de bergen, langs een waterval en kleine dorpjes en allerlei koffieplantages. Overal hele mooie tuinen met verschillende aparte bloemen etc. Volgende dag hebben we een animal rescue centre bezocht, veel lieve aapjes, verschillende papegaaien en tropische vogels etc. En hebben we lekker gechilld in een zwembad met hele snelle glijbanen!

Na Boquete, zijn Tim, Moniek en ik naar Panama City gegaan. We hadden de laatste bus gemist (door verkeerde info van het hostel) dus probeerden weer te liften. Bleek niet te werken in het donker, zelfs niet met 'mira, mi amor' (kijk/luister mijn lieverd, waarmee ik eerder al wel succes had geboekt en we daarna veelvuldig hebben gebruikt om dingen voor elkaar te krijgen, soms moesten de mannen zelfs een beetje blozen) dus maar met de taxi naar David en vanuit daar een nachtbus naar Panama City. Midden in de nacht kregen we panne, dus moesten we van bus wisselen, maar verder verliep de reis prima. Op Internet hadden we uiteindelijk toch een goedkope auto gevonden om te huren, dus die gelijk opgehaald, en toen begon de road trip!!

We hebben 4 dagen lekker rond gecruised (zo lekker om weer es auto te rijden!), langs de Pacifische kust, waar met het openbaar vervoer heel moeilijk te komen is. Hebben verschillende strandjes en kustplaatjes bezocht. Was heel relaxed, we hadden geen volledige wegenkaart, dus alles wat wel leuk klonk hebben we bezocht. Missie van iedere dag was om zoveel mogelijk lifters mee te nemen (Moniek en ik wilden wat terug doen voor de gemeenschap, omdat wij al zoveel liften hebben gekregen) dus ook al vroegen ze er niet om, dan drongen wij gewoon aan om mee te liften haha. Record was met z'n zevenen + surfplank in de auto gepropt, waarbij ik een dik jochie met natte zwembroek op m'n schoot kreeg. Maar we hebben veel mensen blij gemaakt denk ik.

Verder zijn we zo'n 4x aangehouden door de politie. Meestal gewoon paspoortcontrole, maar 1x toch echt vanwege een overtreding. Tim haalde in over een doorgetrokken streep en toen stond er onderaan de berg een motorpolitiemannetje te wachten. Tim zijn Spaans is niet optimaal, maar Moniek en ik lieten hem lekker eerst zelf spartelen. Toen duurde het wel erg lang, dus was het tijd om er mee te bemoeien. Deze overtreding ging zo'n 70 dollar kosten. Hmmm dat is wel erg veel. 'Meneer de politieagent.. valt er niet iets te regelen?' 'Nou.. uh... weet je, rijd maar 1 km verder dan praten we daar wel verder, want hier staan mensen te kijken...' Ok, prima.. 1 km verder wat met meneer agent gebabbeld, hij vond het allemaal wel prachtig, ik gezegd dat Tim een Engelsman is dus niet kan rijden en niks snapt van dat rechts rijden etc. 'Nou dat van die doorgetrokken streep is gewoon een internationale regel, dus de rest heeft er allemaal niks mee te maken'. Uh.. oeps.. 'maar als we nou beloven dat we het nooit meer zullen doen kunnen we er dan asjeblieft met een waarschuwing vanaf komen, glimlach, glimlach?' 'Nou ok.. vooruit dan..' Yes gelukt... die vrouwelijke charmes komen toch altijd wel weer te pas. De vriendelijke politieman een fles vodka gegeven die we achterin hadden liggen, dus iedereen happy! Hoe bedoel je corrupt!

De Panamese politie mocht ons wel geloof ik. Zo waren we terug in Panama City, op zoek naar een hostel en deze stad is supergroot en zonder straatnamen en bordjes is het erg lastig iets te vinden. Dus wij de politie om de weg gevraagd en na een telefoontje kwam er een andere politieauto die ons een persoonlijke escort gaf de goede richting op!! Tijdens het wachten leuk gekletst met meneer agent die erg geïnteresseerd was in ons, dus ik m'n stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of we misschien een foto mochten maken van Tim achter in de boevenbak van de auto met handboeien om, aangezien ie al een keer een overtreding had begaan. Daar moest ie wel om lachen, maar hij vond het niet zo'n goed idee omdat ie bang was dat wij dan een verkeerd beeld zouden verspreiden van de Panameese politie. Helaas!

In Panama City hebben we het welbekende Panama Kanaal bezocht. Was erg interessant om te zien, wat een ingenieus systeem. Gaat heel wat geld mee gemoeid.. zo moeten supergrote vrachtschepen tot zo'n 200.000 dollar betalen om erdoor te mogen (maar dan nog bespaart het ze 1 miljoen als ze om zouden moeten varen).

Vervolgens zijn we op een missie gegaan om proberen een lift te regelen, door het Panama kanaal en naar Colombia (of nou ja als het beter uitkomt naar de Galapagos Eilanden in Ecuador, moet daar tenslotte toch heen!!). We hebben verschillende havens bezocht en flink rondgevraagd. Zelfs op de radio van de schippers onze wens omgeroepen en de yachtclub bezocht. Ze raadden ons aan om naar Colon te gaan en het vanuit daar te proberen, omdat in Panama City veel mensen de andere kant op gingen. Dat was het volgende plan.. maar toen brak ik mijn voet en hebben we dus maar gewoon betaald voor de tocht.

Na de zeiltocht nog een paar dagen in Colombia doorgebracht, in Turbo en toen naar Bogota, de hoofdstad, gevlogen om van alles te regelen. Ik was best een attractie met mijn gipse poot. Mensen die me ongegeneerd aangaapten en wilden weten wat er gebeurd was, kindjes die vroegen of het zeer deed en hoe ze dat gips noemen (geen idee), en manke-in-rolstoel-zittende-of-ook-op-krukken-lopende-zwervers die normaal om geld bedelen, me nu begroetten alsof je één van hun bent. Vooral toen we gingen zwemmen in een lokaal strandje snapte de mensen er niets van. Een blank, blond meisje met een raar ding om haar been en dan gaat ze ook nog het water in!!!

Ik heb nog zitten te twijfelen om naar Ecuador te gaan om Bette op te zoeken, maar toen ik ook nog eens mijn pinpas verloor was dat de druppel.. ik ga naar huis! Ik heb nu mooi Midden-Amerika helemaal afgerond, dus in mijn volgende reis dan maar naar Zuid-Amerika. De verzekering heeft het allemaal goed en snel geregeld, en zo kon ik Business Class terugvliegen (whoehoe.. lekker champagne en wijntjes, driegangen menu netjes uitgeserveerd op mijn gedekte tafeltje, massagestoel die helemaal onderuit kon en teveel films en spelletjes, waardoor ik geen tijd had om te slapen!) en stond er overal netjes iemand me op te wachten met een rolstoel, hoefde ik nergens in de rij en hebben ze er zelfs voor gezorgd dat het vliegtuig in Madrid op me bleef wachten en heeft een meisje me door het vliegveld gesjeesd, zodat ik m'n aansluiting kon halen!

Dus nu ben ik weer terug in het kikkerlandje!

Na een half jaar..

...Zon , hitte en zweten, nu weer kou, regen en rillen (En wat is het hier koud!!!)!

...Slippers, nu weer schoenen (nou ja eentje nu dan)!

...Bikini en korte broeken, nu weer wintertruien!

...Buiten leven, nu weer binnen!

...Hele dag overal swingende muziek, nu weer saaie stilte!

...Overal vrolijke mensen hoe arm ze ook zijn, nu weer in zichzelf gekeerde, chagrijnige, gestreste gezichten!

...Mooie natuur en indrukwekkende landschappen, nu weer grauw en plat Nederland!

...Verschillende talen door elkaar praten en steeds switchen, nu weer terug naar het Nederlands!

...Kip, rijst en bonen en straatvoer met je vieze handen eten, nu weer Hollandse pot met bestek!

...Het missen van Hollandse kaas, koude melk en bruin, vers brood en vitaminen, nu alles weer voorradig!

...een overdosis aan koolhydraten hebben binnen gekregen, nu weer proberen die overtollige kilos kwijt te raken!

...Wc-papier in de prullenbak gooien, nu weer in de pot!

...Water drinken uit flessen, nu weer uit de kraan!

...Slapen op de meest ranzige matrassen in stapelbedden, met zn tienen op 1 kamer, nu weer alleen in mijn eigen bed!

...Wakker gehouden worden door snurkende, of luidruchtige mensen, nu weer vredige rust!

...Koude, vieze douches, nu weer warm en schoon!

...Geprikt, gebeten en gestoken worden door de meest rare insecten en je bed checken op bedbugs, schorpioenen of grote spinnen, nu zonder die zorgen!

...Ritueel van zonnebrand smeren, mosquitospray spuiten en babyolie smeren (tegen zandvlooien), nu niks meer van dat alles!

...Leven uit een stinkende backpack, nu weer schoon uit de kast!

...Zonder make-up, parfum, haarstyling, vieze, kapotte kleren, nu weer ijdel en aandacht aan m'n uiterlijk besteden (of toch nog ff lekker niet!?)!

...Zonder afspraken en verplichtingen, nu weer plannen en regelen!

...Zonder mobiele telefoon, luxe, horloge en tijdsbesef, nu weer terug in het georganiseerde, hectische, materialistische leventje!

Maar wat was het geweldig! Een half jaar om nooit te vergeten.. Een half jaar geen plannen, lekker op de bonnefooi leven en doen waar je zin in hebt.. In een half jaar heb ik super veel leuke, lieve mensen mogen ontmoeten, Spaans mogen leren, cultuur mogen opsnuiven en veel gave dingen mogen zien en beleven. Dus ach.. zo erg is het niet om terug te zijn. Ben allang dankbaar dat ik deze reis heb mogen maken. En ik kijk er nu naar uit om iedereen weer te zien! Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het trouw volgen van mijn verhalen en alle leuke reacties en emailtjes. Heeft me heel goed gedaan en me vooral in dipjes erg gesteund!

Muchos gracias en hasta pronto!!

Besitos Marielle

Eiland hoppen en spelen in de jungle

Buenas noches!

Ik krijg bijna niks mee van wat er allemaal in de wereld gebeurd behalve van de plek waar ik me op dat moment bevind, maar wat is er in vredesnaam allemaal aan de hand? Politiek gevallen, aardbevingen, tsunamis, talibanaanslagen, overstromingen, extreme weersomstandigheden… Poeh poeh!! Wie maakt zich nog zorgen dat ik zover weg zit? Volgens mij ben ik op dit moment het veiligst van allemaal!

Maar goed, ik was gebleven bij Costa Rica. Na de pacifische kust ben ik naar Monteverde gegaan. Plaatsje hooggelegen in de cloudforest, dus wat kouder en erg vochtig. De reis er naar toe was weer een dagtaak, hoewel het maar 4 uur van Montezuma vandaan was. Maar in Costa Rica zijn de bussen meer zoals die in NL alleen rijden ze slechts 2x op een dag. En als je hem dus net gemist hebt, en ze geen rekening houden met de ferry dan wil het dat je ruim 4 uur moet wachten op je verbinding en dan de bus dus ook nog eens gemiddeld 16 km/pu rijdt, omdat ie moeite heeft de berg op te komen. Goed van de zengende hitte ff een zweetbreak en een aardige Canadees ontmoet. Ben met hem de zipline ofwel canopy ofwel kabelbaansjeesen gaan doen. We gingen voor de extremo, extra lang, extra snel en inclusief de tarzan en superman. Bij de eerste wordt je van een platform afgegooid en vervolgens slinger je als een tarzan aan een liaan door de jungle (adrenalinekick!) en bij de tweede hang je onderaan de kabel aan je rug, met je handen vrij en vlieg je als superman 1,1 km lang boven de boomtoppen! Heel erg gaaf. Verder heb ik de vlindertuinen en kikkeraquariums bezocht (met de welbekende costa ricaanse groen, blauwe, rodeogen kikker), een nachttour gedaan (wandelen in het regenwoud en diertjes spotten, oa tarantula, luiaard, coati, agouti en vos gezien) en een kaasfabriek bezocht (ze maken daar ook Gouda-kaas en we mochten proeven dus eindelijk weer es echte kaas gegeten!). We verbleven in een heel leuk hostel, met superaardige mensen. Het was 6 dollar per nacht, incl ontbijt, internet, keukengebruik, warm water, superschoon en comfortabele bedden etc. We vroegen ons al af waar ze het van deden, maar de dag dat we vertrokken barstte de schoonmaakster in tranen uit bij me en vertelde dat ze problemen hadden. De eigenaar was zich aan het bezatten en ze waren de keuken aan het leeg halen, tv werd weggehaald, internet afgesloten en alles ingepakt. Te raar voor woorden, de kinderen (de familie leefde zelf in het hostel, dus was alsof je bij hun thuis op visite was) liepen te spelen tussen alle ingepakte spullen, geen benul wat er aan de hand was. Toen sloot de familie zich op in de keuken en zijn wij maar snel weggegaan. Wel met een supernaar gevoel.

Volgende bestemming was dan eindelijk Heredia. Ik heb de familie bezocht waar suzan zo´n 9 jaar geleden is verbleven tijdens haar spaanse cursus en vrijwilligerswerk. Een van de dochters, Maria Jesus is een paar jaar geleden met een vriendin bij ons op bezoek geweest, dus nu was het mijn beurt. Superlief ontvangen, ze haalde me op en kreeg een warm welkom van de hele familie. Eigen kamertje, warme douche, 3 super maaltijden per dag, noem maar op! Ben een dagje naar de hoofdstad gegaan, San Jose en moeders en Maria Jesus hebben me op sleeptouw genomen door Heredia en we zijn naar een vulkaan geweest, lekker gewandeld en geluncht (ik mocht echt niks betalen) en toen naar een hele aparte souvenirshop waar je op de muren mocht schilderen. Tja dat hoef je maar 1x te zeggen, dus wij volop aan de slag en onze artistieke kant naar boven gehaald. Ben 1 nachtje terug gegaan naar de pacifische kust, naar Manuel Antonio. Dat is fijn reizen, zonder die zware backpack!! Daar kwam ik toevallig Melanie weer tegen, we hoorden van een ladies night dus een avondje flink op stap geweest. Volgende dag het national park vol verschillende apen en luiaarden en toen weer terug naar Heredia. Nog een avondje met Maria Jesus en haar vrienden wezen stappen en toen was het tijd om de caribische kust van Costa Rica te ontdekken. Ben naar Puerto Viejo gegaan, waar ik weer andere oude bekenden tegenkwam van Utila, Tim en Mick dus erg gezellig. Alleen regende het de godsganse dag. Niks kunnen doen, behalve de hele dag alleen maar spelletjes spelen, van pingpongen tot poolen, van yahtzee tot 1001 verschillende kaartspelletjes. Na 2 dagen was dat wel mooi geweest dus de tocht naar Panama gewaagd. Luxe met de shuttle, met Tim, Mick and Dave, aangekomen in Bocas del Torro. Een eiland in de caribbean en bad luck.. weer alleen maar regen. Dus alle spelletjes uit de kast gehaald en savonds op stap om toch nog iets gedaan te hebben, helpt ook dat het elke avond wel ladiesnight was. De eerste nacht in Panama is gelijk mijn telefoon gestolen, die naast m´n hoofd lag toen ik lag te slapen en bij Tim 200 dollar. Dus volgende dag gezellig op het politiebureau gezeten.

Het was erg gezellig in Bocas del Torro, maar heb niks van het eiland of de omgeving kunnen zien door het slechte weer helaas. Hier ben ik weer herenigd met Moniek en Oleg, dus toen met een leuke groep op weg naar hostel Lost and Found. Moniek had even een tussenpersoon geregeld die wel een taxi voor ons kon fixen, want de bussen zaten vol en ze wilden ons niet meenemen met de grote backpacks. Leek allemaal prima in orde, voor 25 dollar met 5 personen (was zon 2 uur rijden) dus wij erin gepropt, nog ff gevraagd of de chauffeur precies wist waar het was, blijkt dat ie een andere bestemming in gedachte had! Het zou het dubbele gaan kosten. Dus omgekeerd en weer een poging tot bus. Ging echt niet lukken dus maar een andere taxi geprobeerd. De jongens hebben Moniek de rest van de dag haar verantwoordelijkheden afgenomen, was erg grappig en het mooiste was dat we uiteindelijk in dezelfde taxi zijn beland voor 50 dollar. Maar het hostel is in de middle of nowhere, wordt je ergens afgezet (onderweg hebben we een babypanter gezien!!!!) en moet je zon 15 min een hele steile glibberige berg opklimmen. En dat dan met je backpack.. Zakte bijna door mijn hoeven maar heb het overleefd. Leuk hostel in een hele mooie omgeving, met de hele dag allemaal wilde dieren om je heen, vaker niet dan wel electriciteit en wc op 8 minuten loopafstand. Hebben daar een treasurehunt gedaan, een wandeling door de jungle waarbij je onderweg naar raadsels moest zoeken om naar het volgende punt te gaan. Hele ontdekkingsreis, met schoenen en kleren en al de rivieren doorgestoken en zo´n 8x uitgegleden door de drapperige modder. Onderweg stak er nog een grote slang over en na 5 uur waren we doorweekt, van top tot teen onder de modder en zweet terug in het hostel waar we als laatste opdracht nog ff een fles rum moesten vinden, prima! Savonds het dorpje bezocht om uit eten te gaan, maar dat was een koude kermis. Ruim een half uur gelopen, was er 1 restaurantje die dicht was, 1 restaurantje die geen eten had en 1 lokaal barretje die wel wat kon serveren. Prima.. wat heb je? Ow varkensvlees met komkommer voor 1 dollar. Nou klinkt goed. Is wel heel goedkoop… is het voldoende als avondmaaltijd? Nou weet je doe maar 10 porties, voor ieder 2. Toen de eerste 4 geserveerd werden, ging ik bijna over mijn nek. Het waren rauwe varkenspoten! Rest van de bestelling geannuleerd, slechts Oleg heeft het bewonderenswaardig opgegeten en ik heb 1000 maal m´n excuses aangeboden en gezegd dat we dat soort eten niet gewend zijn. Weer een belangrijke les geleerd, altijd tot in detail vragen wat ze precies serveren!

Volgende dag chillen in de hotsprings en rivier, waar eindelijk weer lekker de zon scheen en toen ben ik met Moniek, Tim, Oleg, Tyler naar eiland Bocas Brava gegaan. Er zijn slechts 2 hotels op dit eiland, verder helemaal niks en alle eilandjes eromheen zijn onbewoond. Leuk hostel, erg mooi gebied en heel erg relaxed. Zijn een dagje naar 1 van de onbewoonde eilanden gegaan, afgezet met een boot, en we waren echt de enige daar. Hele dag lekker gezwommen, gesnorkeld, gevoetbald, getrefbald, palmbomen geklommen, kokosnoten gegeten etc! Paradijs! En na 1,5 week regen eindelijk weer zon!!

Vandaag zijn we aangekomen in Boquete. Wilden proberen een auto te huren, om een kein weekje een roadtrip te gaan doen. Zijn we naar David gelift (je moest de mensen bij de bushalte zien kijken, liften is hier namelijk niet heel gebruikelijk maar na 5 minuten hadden moniek en ik een lift gegeregld en dan ook nog eens een super grote vrachtwagen compleet met slaapcabine waar we in konden zitten!). Auto huren bleek toch erg duur te zijn dus toen maar naar Boquete. Leuk dorpje in de bergen, gaan waarschijnlijk morgen met scooters de omgeving bekennen. Maar dat horen jullie later wel weer.

Heb mijn ticket gewijzigd, tenminste dat hoop ik want ik heb nog steeds geen bevestiging dus duimen dat ik mijn vlucht niet kwijt ben, maar als het goed is ben ik 27 mei weer terug in het kikkerlandje om van de lentezon te genieten!

Nou lieve mensen, genoeg gezwetst, bedankt weer voor de reacties, blijft heeeel erg leuk om te lezen en hopelijk is het snel afgelopen met alle gedonder in de wereld! En hoe heeft NL het eigenlijk gedaan in de Olypics, naast de flater van Sven?

Hasta la pronto! Muchos besos! Marielle

Reggae en Pura Vida

Alaaf!

Moet een paar uurtjes wachten op de bus, beetje slechte planning en slechte verbindingen en niemand die je de juiste info geeft, maar dus mooi ff de tijd om een verhaaltje te plaatsen.

Jeuh ik ben in Costa Rica!! Zal jullie niet verbazen dat ik weer veel langer dan gepland ben blijven hangen in San Juan del Sur. Had Oscar (El Salvadoreen) ontmoet op een festival en ik mocht gratis bij hem logeren. Vervolgens heeft ie me geintroduceerd in het San Juanse leventje.. heb al zn vrienden ontmoet en zijn familie, Roberto, met vrouw Laura en kind Ariel. Zo bestond mijn dagbesteding ongeveer elke dag uit rondhangen bij of de artesanias op de hoek van de straat of bij Roberto thuis. Bijna elke dag daar gegeten, samen gekookt of gebbqt, heel relaxed en ze zijn super gastvrij. Ze delen alles! Hele leuke tijd daar gehad als member of the gang, tussen alle rastas, tattoos en grote gaten in de oren. Ook ben ik helemaal doodgegooid met reggae muziek, aangezien Oscar in een raggaeband speelde en reggaeDJ is en als ie niet moest optreden dag en nacht alleen maar raggae muziek draaide. Gelukkig hou ik er wel van! Hij heeft een reggaevlecht van touw en stenen in mijn haar gemaakt en ik ben weer wat verder gevorderd in armbandjes maken!

1 avond waren we bij Roberto thuis, kwam er een auto voorgereden met de vraag of Roberto ff een vuurshowtje wilde geven op een privefeestje. Hup wij de auto in (Oscar zou eigenlijk drummen daar) en naar een superdeluxe hotel gereden, met allemaal zatte, halfnaakte mensen die een beetje in het zwembad en erom heen aan het drinken waren. Erg grappig om te zien, Roberto zijn show gedaan, vonden ze geweldig! Vervolgens hadden ze nog een verzoekje of er wat jointjes geregeld konden worden. Tuurlijk geen probleem.. een flinke lading wiet geregeld voor ze, ff in elkaar gedraaid en toen konden we weer gaan. Kregen we nog een lekkere maaltijd mee en dat was dat! Super grappig, zo weet je iedere keer weer niet waar je terecht komt en wat je mee gaat maken. Ik hou wel van deze levenswijze haha!

Voor een week lang elke dag besloten de volgende dag te gaan, maar uiteindelijk op dinsdagmorgen de grote stap genomen. Afscheid genomen (viel me best zwaar) en toen in mn uppie (tja iedereen was allang verder gereisd) de spannende grensovergang opgezocht. Ik was al gewaarschuwd en terecht. Heb ruim 2 uur in de rij moeten staan in de brandende hitte voor een stempeltje. Toen rechtstreeks naar Liberia afgereisd. Daar heb ik een waterval bezocht, lekker gezwommen want het is hier nog een graadje warmer dan Nicaragua en had ik mijn eerste positieve ervaring met de locals. Ik kreeg 3 liften aangeboden van superlieve mensen!

Volgende dag Rincon de la Vieja, national park bezocht. Twee hikes gedaan, eentje rond de vulkanische activiteit, dus bubbelende modderbadjes en stoompooltjes en de hele wandeling supermooi door de jungle. De tweede hike was naar een waterval, ook mooi door de jungle, afgewisseld met heide en droge vlaktes. Ik was helemaal alleen en ik vond het geweldig! Liep gewoon te zingen en tussendoor als een echte padvinder beestjes te spotten en geluidjes te volgen! Heb 3 verschillende soorten apen gezien, waarvan de bruinrode niet zo blij waren met mijn komst en dingen naar me gooiden, op de takken sprongen en bomen heen en weer slingerden en ze kwamen dreigend dichtbij, een slang die voor mn voeten krioelde (whaa schrikken!), kalkoenen, specht, mooie vogels , eekhoorntje en heel veel rare, bijzondere, ongelooflijk grote bomen. Totaal zon 6,7 uur gelopen, helemaal kapot maar was zeker de moeite waard! In het hostel was de eigenaar, Beto, nogal in me geinteresseerd. Hij bood me van alles aan, gratis massage, jointjes, privekamer voor dezelfde prijs als de dorm, korting op vervoer naar het park, ontbijt met hem, koffie en gratis internet na 22.00u etc etc! De privekamer heb ik dankbaar geaccepteerd, aangezien hij om de haverklap in mijn dorm stond om te vragen wat ik ging doen (Ga je douchen? Heb je lekker gedoucht? Wanneer wil je je massage?). Tja en dan komt het lastige punt, ergens is het natuurlijk relaxed om wat voordeeltjes te krijgen, maar aan de andere kant hoe ver wil je het laten gaan? Voelde me iig totaal niet op mijn gemak, dus voor de meeste dingen vriendelijk bedankt en maar snel weer doorgereisd.

Volgende bestemming was Samara. Moet een van de mooiste stranden van Costa Rica, pacific zijn, en niet te toeristisch. Was idd erg mooi, wel rustig en er waren vooral stelletjes en families. Heb niet zoveel gedaan daar behalve op het strand gelegen. De eerste avond kwam Pablo, een redelijk oude local, met me kletsen en nodigde me uit om bij hem thuis te komen eten. Nou ja, toch niks beters te doen, gratis maaltje en ben wel benieuwd hoe hij woont. Hij had zijn huis met eigen handen gebouwd, compleet met waterput waar hij douchte. Lekker gegeten en veel gekletst. Hij organiseert vis, snorkel, schildpadden en rondvaarttours.

Toen ´s avonds naar de bar, flink wat potjes gepoold en tja mannen... volgens mij zag hij me ook wel zitten, door zijn opmerkingen, als volgend jaar kom je terug en dan gaan we in deze kerk trouwen, nee je gaat morgen niet weg, je kan bij mij logeren en dan gaan we kamperen op een onbewoond strand, je hebt zon mooi gezichtje, je loopt sexy, blablabla. Wat denk je nou kerel! Het beloofde tourtje naar het eiland om te snorkelen is helaas niet doorgegaan, maar hij stond erop mij op valentijnsdag mee uiteten te nemen. Nou ja ok dan. Morgen ga ik toch weg!

Nu ben ik inmiddels in Montezuma (kon het verhaaltje paar dagen geleden niet af maken). Was een erg lange reis, superheet en onderweg kwam ik erachter dat er tussen 2 plaatsen geen busverbinding was (niemand die dat ff van te voren verteld) dus een taxi met 2 anderen geregeld, wat duur maar de dag duurde al lang genoeg. Toen in Montezuma in het donker aangekomen en ingecheckt in een hostel meteen op het strand. Heel mooi strand en het dorpje ligt in de jungle, erg schatiig. Hier wat leuke Amerikaanse meiden ontmoet waar ik mee naar de watervallen ben geweest. Lekker gezwommen en van rotsen gesprongen en ruim een uur boven een waterval gestaan van zon 18 meter en te twijfelen of ik er vanaf zou springen. Uiteindelijk niet gedaan helaas (baal ik nog steeds van, scheiterd!).

Vandaag ben ik met Katherine, Rachel en Melanie naar Cabo Blanco, het oudste national park van Costa Rica gegaan. Kregen een lift van 2 Amerikaanse kerels, dus met zn allen ruim 4 uur lang door de jungle gewandeld, niet zoveel dieren dit keer en het was echt niet te harden zo warm. Gelukkig leidde de weg naar een mooi strand waar we ff bij konden komen en toen weer terug. Erg mooi park.

Morgen nog ff naar een ander strandje en dan naar Monteverde en snel de familie opzoeken in Heredia waar Suzan heeft gewoond een aantal jaartjes geleden.

Hoe was carnaval? Heb ik wat gemist? Wat zijn de roddels en wat waren de outfits dit jaar?

Helaas heb ik het feest totaal gemist, als ik een wat snellere reizigster was geweest had ik een mooi feestje kunnen hebben in Panama, ach ja weet nu toch niet wat ik gemist heb.

Nou dat was het wel weer ff, thanks weer voor de reacties, waardeer ik zeer en hasta luego!

Dikke kus Marielos (is een veelvoorkomende naam hier, weer wat anders dan Mariela)

Feitjes

Wat me opvalt is dat iedereen in Nicaragua sowieso en zover ook in Costa Rica minstens 4 schommelstoelen op een rij heeft staan in hun huis. Ze houden van schommelstoelen!

Ook overal waar het warm is dragen de kerels (soms zelfs ook de vrouwen) hun shirt boven hun buik, dus zie je overal wandelende ontblote, dikke, bruine buiken!

Tja het eten.. is en blijft kip, rijst en bonen! De comedor is vervangen door Soda (lokaal restaurantje) en Gallo Pinto voor casados (gerecht), maar dat is slechts de naam.

De mensen in Costa Rica zien er weer wat anders uit, wat opener gezicht, iets moderner en de meeste zijn supervrolijk en vriendelijk en willen zonder bijbedoelingen graag een praatje met je maken.

Hippie-tijd!

Hey hallo!

Weer sneeuw? Houdt maar niet op he?! Nou ik zit lekker in het zonnetje elke dag, met zo´n 30 graden denk ik!

Ok ik was gebleven bij Granada, Nicaragua.. Heb er totaal een week doorgebracht en geprobeerd een plan voor mijn verdere trip te maken.. dit is een beetje mislukt want ik heb nog steeds geen idee haha! Heb besloten geen vrijwilligerswerk en Spaans te doen daar, want werd een beetje gek van alle mannen (zowel jochies) die continu iets tegen je moeten zeggen als je op straat loopt. Wat ik ook probeerde ik kwam er niet van af.. tja moet je maar niet blond zijn! Ze bedoelen er allemaal niks kwaad mee.. maar werd er goed gek van.

Heb uiteindelijk niet veel uitgevoerd in Granada. Ben naar een mooi uitzichtpunt geweest waar je een view had over de vulkanen, lago Nicaragua (grootste van Central Amerika) en laguna de Apoyo. En ik ben met wat locals die ik ontmoet had naar een honkbalwedstrijd geweest.. het was de finale van Granada tegen Leon. Stadion was afgeladen met enthousiaste supporters (die overigens gewoon allemaal door elkaar zitten.. hier kan dat nog!), compleet met cheerleaders, alles erop en eraan.. topsfeer! Heb niet zoveel mee gekregen van de wedstrijd want heb alleen maar zitten ouwehoeren met alle mensen daar, dansjes gemaakt met William (1 van de locals) elke keer als er gewisseld werd, wat alle localen erg amusant vonden en drankjes gedronken. Erg leuke ervaring.

Vanuit Granada ben ik met Mark naar Isla de Ometepe gelift. Met een gammele drijfvlot naar een eiland midden in Lago Nicaragua gestuiterd. Voelde meteen goed toen ik daar aankwam. Echt Nicaragua... zandweggetjes.. hutjes.. lieve mensen etc..

Het eiland is ontstaan door 2 verschillende vulkanen, waarvan eentje nog continu rookt (Concepcion). En je hebt in het water als enige plek in de wereld zoetwaterhaaien, omdat het eerst verbonden was met de zee (niet dat ik ze gezien heb)! Hebben met een groep een taxi weten te regelen (erg lastig op zondag) en toen zijn we naar Finca de Magdalena gegaan. Een boerderij van ruim 150 jaar oud, in een heel mooi gebied. Daar bijna een week doorgebracht en onder andere een poging ondernomen de vulkaan Maderas te beklimmen.. een klim van zo´n 7-8 uur. Ik ging samen met Mark, Brandon en Emily en Mark is wel van het avontuur dus die wilde zonder gids. Prima.. hoopten we.. Maar de jongens begonnen meteen met een absurd tempo deze vulkaan meester te maken dus na 5 minuten was ik al helemaal op aangezien het stijl omhoog ging. Nog een stuk verder gegaan met een iets langzamer tempo, maar toen dacht ik waar ben ik in vredesnaam mee bezig.. ik beleef er totaal geen lol aan.. ben er achter dat ik geen hiker ben en het was zo bewolkt dat als je eenmaal boven was waarschijnlijk niks kon zien.. tja daar gaat je beloning. Dus Emily en ik keken elkaar aan, bedachten wat excuses waarom het ok was om om te keren en toen zijn we terug gegaan. Later bleek (de jongens vertelden dat uiteraard niet zelf) dat ze verdwaald waren op de terugweg en de klim alleen maar moeilijker werd! Wij hebben de rest van de dag lekker op het strand gelegen.

Verder zijn we naar een dorpje gewandeld waar ze geen electriciteit hebben en daar hebben we huisgemaakte zoete caramelkoekjes en bananen gegeten bij de president van de watervoorziening. Hele lieve man, die ons uitnodigde in zijn huisje en ons allerlei fotos liet zien. We wilden eigenlijk verder naar de waterval, maar daar had je ook een gids voor nodig en je mocht er niet zwemmen want het is het drinkwater voor het hele dorp.

Vervolgens heeft Scott, Amerikaanse jongen die 2 jaar vrijwilligerswerk doet op het eiland, een groep mensen meegenomen naar een hele lekker pizzaplek, waar we dan wel bijna een uur voor moesten lopen in het donker. Het was op een ecologische, biologische finca (farm) waar ze bruin brood bakken, verschillende groenten en fruit verbouwen, jam en likeuren maken etc. Heel mooi en relaxed en je kon daar vrijwilligerswerk doen voor korting op je verblijf. Dus Emily en ik zijn naar deze finca, El Zopilote, verhuist. Helemaal terug naar de natuur.. heb een week buiten in een hangmat geslapen, gepoept in een gat, waarna je rijstschillen moest strooien zodat het gebruikt kan worden als compost, gedoucht onder de sterrenhemel en uiteindelijk maar 1 ochtend vrijwilligerswerk gedaan, want het bestond uit bladeren bij elkaar schrapen en dode bananenboomtakken afhakken met een manchete in de brandende hitte om dit vervolgens als compost onder planten en bomen te frummelen. Voelde niet echt als noodzakelijk werk en er waren genoeg mensen, dus zover mijn poging tot charity.

Met Emily (Amerikaans meisje) kon ik het super goed vinden, we klikte meteen (helaas gaat zij precies de andere kant op). Met haar ben ik een dagje wezen kanoen naar 2 apeneilandjes (waarvoor we weer eerst ruim 2 uur naar een ander dorpje moesten lopen). Ik wilde 1 eilandje op om van dichterbij foto´s te maken, maar daar was meneer opperaap het niet mee eens. Ik was bezig de kano vast te maken en toen sloeg ie me, vervolgens wilde ie nog mijn peddel jatten en keek ie zo boos dat ik maar snel terug de boot in ben gegaan. Geen gasten gewenst op hun eiland blijkbaar.

Verder zijn we ook nog naar Ojo de Agua geweest, is een natuurlijke waterbron rechtstreeks van de vulkaan. Eigenlijk gewoon een lekker zwembad. Hiervoor moesten we ruim 2,5 uur lopen..tja het eiland is groter dan ik in eerste instantie dacht.. weinig bussen.. en als je geluk hebt een auto waar je mee mag liften.. maar het meeste is lopen, lopen, lopen.. over de zandweggetjes..dus bij elke stap zit je compleet onder het stof en heuveltje op heuveltje af.. en vergeet nooit je zaklamp want je weet nooit of je voor het donker terug bent en er zijn hier geen lantaarnpalen.. Zo ben ik ook ruim een week niet op internet geweest, want dat kost je een hele dag aangezien je 2 uur met de bus moet en geluk moet hebben dat ie rijdt.. Zo kwamen we een keer vast te zitten met de bus doordat een heftruck zich tegen een boom had geparkeerd en de weg versperde.. De chauffeur kwam na een half uurtje een keertje kijken wat er aan de hand was.. kreeg eerst nog lunch van zn vrouwtje waar ie de tijd voor nam en toen ging ie pas een keer proberen zijn truck weer aan de praat te krijgen.. Ondertussen dikke file, een bus aan beide kanten.. dus de buschauffeur van alles geprobeerd er toch langs te komen door zijn wiel te verhogen etc.. Omkeren had geen zin in want er is maar 1 weg op het eiland en de weg is ook veel te smal. Na ruim een uur kon de bus weer verder! Ach ja geduld is een schone zaak zeggen ze.. ik heb me iig rotgelachen

Emily had een Amerikaanse vrouw, Maria, ontmoet die al ruim 5 jaar op het eiland woont en een alleenstaande moeder is van een jochie van 2 met een Nicaraguaanse vader. Ze bakt en kookt biologisch en alles met granen en we mochten een dagje langskomen om een soort van kookcursus te doen. Dachten we... We kregen eerst koffie en pannenkoeken (die had ze dus al gemaakt) en vervolgens bestond de dag uit babysitten (spelen met de kinderen in de zee), haar levensverhaal aanhoren, ze heeft het erg lastig, kan moeilijk rondkomen, woont in een huis zonder deuren en muren waardoor ze een keer aangerand is en nu iemand moet inhuren die op haar huis past als ze er niet is, problemen met haar ex, weinig werk etc etc.. waardoor we erg veel medelijden met haar kregen, maar ook respect. Daarna werd de dag alleen maar bizarrer.. ze ging blijkbaar ook lunch voor ons maken. Allereerst zat er in de keuken een aapje van nog geen 1 jr opgesloten die ze hadden gevonden. Moeder was van een tak gedonderd met dr hoofd op een steen en was overleden. Aapje was super bang en ziek, met onstoken oogjes etc. (tja dat deed mij heel erg veel.. dus heb de meeste tijd bij hem gezeten, geprobeerd m gerust te stellen, zodat ik hem kon pakken en zijn oogjes druppelen en de fles geven, maar hij bleef heel bang..super zielig! Toen ik ook nog eens hoorde dat er heel veel land te koop is nu op het eiland, begon het allemaal te ratelen en te draaien in mn hoofd... wat nou als ik hier een opvang begin voor aapjes!! Whaa mijn droom!!! Moet ik blijven om iig voor dit aapje te zorgen? Ik heb alleen totaal geen kennis! Waarom ben ik die wildlife studie in Leeuwarden niet gaan doen? Dan had ik nu misschien wel wat kunnen betekenen!!! Is dit een teken.. moet ik dit aangrijpen.. of is het allemaal veel te onrealistich? Dus...). Maar goed, Maria kon dus niet in de keuken. Vervolgens kwam de ex langs en was ze helemaal van streek. Daarna zei ze dat ze eieren vergeten was.. dus ik bood aan om ze ff te gaan halen, ¨ja graag.. en misschien... als jullie daar ook zin in hebben, zou een biertje ook wel lekker zijn!¨ Tuurlijk ik haal gelijk een biertje.. kan ze wel gebruiken nu tenslotte. Vervolgens had ze geen kaas en tomaten.. Maar kaas hoefde alleen als wij graag iets van calcium wilde en zonder tomaten zou het ook wel lukken, maar misschien wordt het dan niet zo lekker.. ok op zoek naar tomaten en kaas. Kaas hadden ze niet. ¨Waar is de kaas?¨ ¨Nou dat hadden ze niet..¨ ¨O nou ja als jullie erg graag calcium willen dan verkopen ze daar, zie je dat ene huisje, dan 2 huisjes verder verkopen ze creme.. Dus als jullie willen?¨ Nu was het de beurt aan Emily, geleid door het 2-jarige jochie op zoek naar kaas of creme.. gelukt.. Vervolgens waren er al 3 liters bier doorheen (en Emily en ik hadden daar slechts een klein aandeel in)... dus ja dan maar weer meer bier halen.. Uiteindelijk om 3.30uur hadden we een keer lunch.. weten we nog steeds niks van bakken en koken op biologische wijze en voelden we ons steeds meer gebruikt.. Het was een hele lieve vrouw en ze kan echt heel goed koken, maar doordat ze eerst een zielig verhaal ophangt waren we geneigd haar zoveel mogelijk te helpen.. maar het voelde een beetje raar dat wij uiteindelijk van alles betaald hebben en voor het karretje gespannen werden. En tot overmaat van ongeloof.. had ik mensen voor haar geregeld die wilden komen eten, want in principe verkoopt ze elke woensdag lunch, had zelfs een prijs met ze afgesproken, maar uiteindelijk liet ze ze niet betalen en wilde ze liever ruilen voor sieraden (het waren artesanias), maar volgens mij is zelfs die deal niet doorgegaan. Tja en toen wilden we echt weg.. had ze dus geen geld voor de bus.. maar dat was wel ok.. ze ging wel lopen met al haar spullen en haar zoontje.. (wandeling van ruim een uur) hopelijk net op tijd voor het donker dus wij konden wel gaan.. tja daar sta je dan.. Ik was er wel klaar mee, maar Emily streek nog 1x over haar hart en gaf ze geld voor de bus.

Op de terugweg waren Emily en ik totaal flebbergested.. wat ons nu overkomen was en wat een rare dag het was geweest. Maar aan de andere kant heeft het ons minder dan 10 euro gekost.. hebben we 2 maaltijden gekregen, biertjes gedronken en lekker bij het strand gehangen. Dus ja dat was het eigenlijk wel weer waard haha!

Ik had bedacht de volgende dag weg te gaan en na deze dag was Emily ook klaar om te gaan, dus gingen we de volgende dag samen met nog een Engelse naar Rivas, waar onze wegen splitsten want zij gingen naar Granada en ik naar het strand in San Juan del Sur..

Daar aangekomen kwam ik Moniek weer tegen en wat andere bekenden en ben ik een paar dagen lekker wezen surfen. Ook was er het weekend een festival voor het goede doel.. heel grappig, 1 podium, heel kleinschalig.. in the middle of nowhere met verschillende bands en heel veel lekker eten. Was een erg leuk feestje!

Ik heb hier ook wat locals ontmoet.. dat wil zeggen El Salvadorenen die al 6 jr hier wonen waar ik de laatste dagen veel mee optrek. Heb sinds 2 dagen ook een gratis slaapplek en ze leren mij macrame (armbandjes maken van touw!) en koken heel lekker voor me! Dus de hippietijd continues alleen nu aan het strand! Was eigenlijk van plan met Moniek naar Costa Rica te gaan en dan bij Yan, een Canadees die ik ontmoet heb in Isla de Ometepe, in San Jose te slapen, die heeft een appartement voor een paar dagen.. maar dit is weer es mislukt! Waarom plannen maken als je je er nooit aan houdt haha! Maar in een paar dagen zal ik dan echt mijn move maken naar Costa Rica! Hoop ik...

Oja en ik ben bezig mijn vlucht te veranderen.. denk dat ik nog zo´n 2,5 maand langer blijf!

Nou dat was wel weer genoeg leesvoer dacht ik zo.. heb ook veel fotos geplaatst als je dat nog niet gezien had! Hoop dat alles nog goed gaat in het immer koude kikkerlandje en tot horens!

Hele dikke kus

Feliz Ano Nuevo

Hallo allemaal!

Het is weer ff geleden.. dus dacht wordt weer es tijd om er voor te gaan zitten en een verhaaltje voor jullie in elkaar te flansen. Pfft... waar te beginnen. Oja allereerst nog een gelukkig nieuwjaar! Mijn oud en nieuw was erg leuk in Utila. Begonnen met een bbq en onbeperkt drinken voor 7 euro! Vervolgens verschillende kroegen gehopt, veel oude bekenden weer ontmoet, erg gezellig en het geheel geindigd met een verfrissende caribische nieuwjaarsduik!
Ik heb mijn advanced open water gehaald! Weer een stapje verder in het duikproces.. De cursus bestond uit een duipe duik (30m), met grappige spelletjes onder water, zoals een ei pellen en met het eigeel spelen, het raden van een tomaat (rood is de eerste kleur die verdwijnt) en een spelletje waarbij je je neus moest aantikken en dan nummers in volgorde van 1 tm 20 aanwijzen die door de war stonden, onder water kostte het me 30 sec, boven water 15 sec, (komt doordat je eigenlijk een beetje stoned raakt op 30 m) een coordinatieduik met kompas, een wrak duik, boyancy (drijfvermogen) en een nachtduik. Vooral die nachtduik was erg gaaf, komen compleet andere wezens tevoorschijn, hebben oa een grote octopus gezien die iemands arm en zaklamp greep en plankton die oplicht als je erdoorheen zwemt (was volle maan!)! Vervolgens nog twee fundives en toen zat mn cursus erop.

Na Utila ben ik met een grote groep naar de hoofdstad van Honduras, Tegucigalpa, gereisd. Aangekomen in het hostel was het ff passen en meten om 9 personen in verschillende kamers onder te brengen. Ik ben snel met Oleg (amerikaanse jongen) een kamer ingedoken, weliswaar met een 2-persoonsbed, nou ja nog kleiner dan een twijfelaar en een matras met een 40-jarig verleden van knuffelende stelletjes, waarbij we de hele nacht probeerden niet naar het midden te rollen, tevergeefs, midden in de nacht lagen we strak met onze konten tegen elkaar aan. Ach ja backpacken.. je leert mensen kennen haha! Na een slapeloze nacht om half 5 opgestaan om met een bus naar Nicaragua te gaan, samen met Moniek (NL). Hebben tot half 8 staan wachten en zijn vervolgens de verkeerde bus ingestapt, ze willen gewoon graag dat je in hun bus gaat zitten, ongeacht of je de andere kant op moet.. dus weer eruit.. met een taxi naar een andere plek en toen de goede bus.. Tja houdt je bezig.
Grensovergang ging weer soepeltjes en toen nog wat bussen en zo kwamen we uiteindelijk aan in Esteli. Joepie land numero 5! Leuk stadje, niet veel gedaan, behalve mezelf getrakteerd op een pedicure, gezichtsbehandeling en knipbeurt! Heb nog nooit van mn leven zulke mooie voetjes gehad, compleet met wit randje a la french manicure! Zo niks voor mij haha!
Na 2 nachtjes doorgereisd naar Matagalpa. We hoorden dat liften erg gemakkelijk gaat hier, dus dat moesten wij ook eens proberen. Travelling on a budget he! Nou dat ging verdomde soepel en veel sneller en comfortabeler dan met de chickenbussen! De ene keer zit je achterin een pickuptruck, lekker in het zonnetje, de andere keer weliswaar opgevouwen ergens achterin te zweten, soms krijg je een kind op schoot, dan zit je achterin een bestelbusje zonder stoelen en weinig ramen, alsof we ontvoerd werden en dan weer in een luxe dikke bak met airco! Alle mensen waren super vriendelijk en wij konden weer es goed ons Spaans in de praktijk brengen!

In Matagalpa hebben we een koffietour gedaan, kregen we alles te weten over hoe het proces van koffiemaken in zijn werk gaat en ze hadden een erg goed systeem voor de arbeiders. Ze krijgen gratis onderdak, medische zorg en school voor de kindjes en dan per kilo geplukte bonen wat geld. 3 maanden per jaar is het plukseizoen en dat was nu.. stonden alle plukkers in een lange rij om het geplukte te laten wegen, erg grappig om te zien. En alles is ecologisch en biologisch, dus eerlijke en gezonde koffie. S avonds hebben we wat locals aangesproken in het restaurant over waar we konden stappen en toen hebben ze ons meegenomen naar een of andere kroeg, die ene vent was nog gekker dan de andere, ze wilden continu fotos maken en dansen.. een erg leuke avond!
Toen weer verder gelift naar Leon. Hier ben ik van een vulkaan af geboard. Ach ja weer es wat anders. Na een mooie klim van de Cerra Negra vulkaan, die echt helemaal zwart is en nog steeds actief, bovenop de berg aangekomen om vervolgens op een houten plank, in mooie overalls en lelijke brillen naar beneden te sjezen. De stijlte was 43%, en best hoog, dus best een beetje spannend. Het vereiste veel techniek om recht naar beneden te gaan en die had ik niet helemaal onder de knie dus paar keer eraf gedonderd en 1x flink over de kop gegaan. Helaas was de speedmeter kapot maar er worden snelheden gemeten van 80 km/pu dus ja daar ga je dan! Vervolgens helemaal bedekt in zwart stof en stenen in mn neus, oren, bh en onderbroek, wat blauwe plekken en schrammen, maar we hebben het weer overleefd. De auto terug kreeg nog ff een lekke band, maar dat was dat.
Heb ook maar eens een salsalesje gedaan. Weet niet of ik er veel aan gehad heb, maar was een goede tijdsbesteding op een zondag wanneer alles dicht is.
En we zijn een dagje naar het strand geweest, waar ik een poging tot surfen heb ondernomen, maar met een te klein bord en te sterke golven, lukte het me maar niet om te blijven staan! Nou ja helaas, er komen nog meer stranden en nieuwe pogingen!

Nu ben ik inmiddels al een paar dagen in Granada. Weer samen met Moniek gelift, werden we netjes midden in het centrum afgezet door een lief stelletje. We kregen zelfs korte liftjes naar een betere spot om te liften, want dat is altijd ff de vraag.. waar kun je nu het beste gaan staan? Zo hebben we 1x een half uur moeten wachten, maar toen stonden we gewoon op de verkeerde plek. Gemiddeld zijn de wachttijden 3 minuten.. ach ja 2 meiden is misschien een voordeel!

Zit alleen ff op een punt dat ik niet zo goed weet wat te doen. De tijd en geld begint te dringen.. hoewel ik al wel heb besloten paar weekjes langer te blijven, want in 1,5 maand naar Ecuador gaat niet gebeuren.. Wil nog veel dingen doen, zoals vrijwilligerswerk en betaald werk, meer spaans leren etc. En heb geen idee waar en wanneer ik dat alles wil gaan doen.. Keuzes, keuzes, keuzes.. niet aan mij besteed! Dus wil dat ff uitzoeken voor ik verder ga. Heb morgen een afspraak met een kerel die me twee vrijwilligersprojecten gaat laten zien.. dus ben heel benieuwd wat dat oplevert. En anders begin ik misschien volgende week met een cursus Spaans in combinatie met vrijwilligerswerk met kindjes. Ach ja we zullen het wel zien wat er op mn pad komt!

Nicaragua is iig erg mooi, veel vulkanen, groene landschappen, heel lekker weer (zon 30 graden) hot hot hot. Het typische eten is kip, tortillas, rijst en bonen.. Maar dat zeggen ze in elk land.. dus dat raak ik nu wel een beetje beu haha!

Nou dat was het wel zover weer. Hoop dat jullie een leuke oud en nieuw hebben gehad, het jaar goed begonnen zijn en dat het snel een keer afgelopen is met de sneeuw en de kou, of bevalt het wel?

Mis jullie best een beetje af en toe, maar vermaak me nog steeds prima hoor!

Hele dikke kus Marielle

Feliz Navidad!

Hola hola!

Hebben jullie allemaal een fijne kerst gehad? Leuk met sneeuwballengevechten en sneeuwpoppen bouwen? Kadootjes?

Hier vieren ze kerst op de 24^e en 25^e. Ik heb het gevierd in Finca Tatin, een lodge in de jungle aan de rivier. Super mooie plek, heel relaxed, weinig gedaan behalve zwemmen en kayakken en vroeg naar bed, want om 22.00 uur stopte de electriciteit ermee, dus zat er weinig anders op dan mn bedje op te zoeken! Nou ja is ook wel es goed voor me. Maar heel lekker familystyle kerstdiner gegeten, met kalkoen!

Maar goed, ff terug naar waar ik gebleven was. In Hopkins was niet zo veel te doen, hebben wel lekker rum met verse kokosnootmelk gedronken en ik ben nog door de grond gezakt in het hostel. Tja weer te stom voor woorden... Stootte mijn beenwond aan een stoel dus begon te springen van de pijn, op dat moment keken Ryan en Adrian op wat er aan de hand was en toen zagen ze me zo 1,5 m door de grond zakken! Door mn armen bleef ik steken! Had het graag zelf willen zien, want leek me echt hilarisch, maar deed wel weer erg zeer en ben nu aardig bont en blauw! Hoop dat het nu eens afgelopen is met alle pech, want wordt met de dag lelijker zo!

Vanuit Hopkins ben ik met Ryan en Adrian naar Punta Gorda gereisd. Het was zondag, dus alles gesloten en het regende de hele dag, dus konden we weinig anders dan wat kaarten op onze kamer.

Volgende ochtend met de boot vertrokken naar Livingston, Guatemala. Hier heb ik afscheid genomen van de jongens, want die gingen de andere kant op. Livingston is een erg leuk dorpje, eilandje eigenlijk want het heeft geen verbinding naar andere steden, alleen via het water, met veel reggae-invloeden. Daar een leuk hostel gevonden, weer oude bekenden tegengekomen, dus was gelijk weer niet alleen. Met Brendan ging ik het dorp verkennen en toen werd ie gelijk gevraagd mee te voetballen met de lokale jongens. Allemaal in de boxershorts (tja ik bleef wel kijken!) rollend door de modder want het begon keihard te regenen. Erg leuk!

Verder heb ik met Mark (aus) en Urus (slovenie) een lange wandeling van zon 2 uur gemaakt over het strand om de 7 Pilares te bezoeken, dit zijn verschillende watervallen. Mark had zijn manchete meegenomen om onderweg wat kokosnoten te verorberen en zo leken we echt op een survivaltour te zijn. Er was ook kermis in het dorp, de meeste attracties leken uit het jaar 0, dus daar waagden we ons maar niet aan, dus veilig wat gevist en gedart en knuffels gewonnen (om vervolgens weer weg te geven aan kindjes, want tja backpackers hebben nou eenmaal geen ruimte voor onnodige dingen!)

In het hostel werd elke avond flink gefeest en staat bekend om zijn bierbong, bier gaat in een plastic ding met een slang eraan en door de zwaartekracht kun je binnen 3 sec een biertje atten! Dus ja dat wilde ik ook wel ff proberen, en dat was kortgezegdbest heftig...

Ik zag een briefje hangen dat ze mensen nodig hadden, dus ik gevraagd wat dat inhield, gelijk serieuze gesprekken met de dronken baas en toen moest ik mezelf maar es bewijzen.. alle medewerkers trokken zich terug en ik moest iedereen drank zien te verkopen. Nou dat kan ik wel! Dus bij iedereen langs geweest, gevraagd of ze asjeblieft een biertje bij me wilden bestellen, want dan zou ik een baan krijgen! Ach ja backpackers onder elkaar, zitten in hetzelfde schuitje dus flink wat bier verkocht! En dus.. geslaagd voor de test en toen kreeg ik een baan aangeboden! Maar moest er ff over nadenken, want je moest minstens een maand blijven en ik weet niet of ik zo lang in Livingston wil blijven.. dus toch maar niet. Maar wel erg grappig.

Vervolgens ben ik naar Finca Tatin, de junglelodge, gegaan om daar kerst te vieren.

Vanuit Finca Tatin met Tuomas (kende ik nog van de Spaans cursus) naar Puerto Barrios met de boot. Dit was uit tactisch oogpunt omdat je dan dichterbij Honduras bent en we misschien in 1 dag naar Utila konden reizen. We wilden namelijk de goedkopere optie doen met lokale bussen ipv de duurdere, snellere, rechtstreekse shuttle. In Puerto Barrios was weinig te beleven, we hebben wel een leuk restaurantje gevonden voor het kerstdiner, met livemuziek, maar dat was niet zo goed gevallen, met het gevolg dat ik de hele nacht boven de pot heb gehangen. Wilden de volgende ochtend om 5 uur met de bus, maar toen hing ik nog boven de pot dus uiteindelijk wat later vertrokken voor een reis met 7 verschillende chickenbussen, minibussen etc, lekker hobbelen in de hitte met mn zwakke maag! Geen aanrader! Wat een lange, slopende reis! (Soms is meer betalen toch wat comfortabeler!) De grensovergang naar Honduras (jeuh land numero 4!!) ging weliswaar soepel, maar de bussen schoten niet zo op, dus de boot konden we niet meer halen en moesten we in La Ceiba overnachten, waar we de volgende ochtend de boot konden pakken naar Utila, het wereldbekende duikeiland.

Inmiddels goed en wel aangekomen in Utila, en er zijn veel bekenden hier, dus denk dat oud en nieuw wel een leuk feestje gaat worden! En waarschijnlijk ga ik mijn advanced open water duikcursus doen! Dan mag ik oa in grotten, in het donker, schipwrakken en tot 40 m duiken!

Nou dat was het weer, hoop dat jullie allemaal een leuke kerst hebben gehad en wens jullie alvast een super 2010! Maak er een mooi feestje van, dat doe ik ook, lekker met mn voetjes in het witte zand!

Muchos besos!

Marielle

PS Er staan weer nieuwe fotos op en Caye Caulker-album is bijgewerkt.

Take it slow-Belize

Hola amigos y familia!

Is weer ff geleden, maar heb niet zoveel van Internet gebruik kunnen maken, want ik heb zowaar wat moves gemaakt! In ruim 2 weken, 2 verschillende landen en 6 verschillende plaatsen jeuh!!

Zal beginnen met Guatemala.. Ben ruim een week in Antigua geweest, hoewel er niet veel te doen was behalve dan stappen en lekker in het hostel chillen (he vervelend..) Maar heb daar wel de volcan de Pacaya beklommen! Dit is een actieve vulkaan, met stromend lava! Was supergaaf.. de foto’s spreken eigenlijk voor zich met de beschrijvingen. Het was zo’n tour die in Europa nooit toegestaan zou zijn, vanwege het losse zand en naar beneden vallende rotsen en lava die lekker zijn eigen weg kiest, en ons bijna verplichtte een nachtje te blijven, omdat het ons pad versperde.. schoenzolen die wegsmolten, mensen die uitgleden… maar ow wat was het gaaf! Voor het eerst van m’n leven echte lava gezien!

Verder vond ik Antigua niet zo heel bijzonder. Dus met de shuttle op naar Lanquin. Daar verbleef ik in een lodge aan de rivier met leuke bungalows, sauna, elke avond kampvuur en een leuke groep mensen. In de shuttle heb ik 3 Canadese meiden leren kennen, waar ik tot nu toe mee heb gereisd. We hebben een tour geboekt naar Semuc Champey; bestaat uit een rivier, met daarboven natuurlijke waterbronnen, watervallen en grotten. Als eerste zijn we met kaarsen de grot in gegaan, waar je moest zwemmen, klimmen en klauteren, van een rots afspringen en door een heel klein donker gaatje springen etc. En dat alles met je brandende kaars!

Vervolgens kon je met een gigantische schommel jezelf de rivier inslingeren, leek totaal niet eng, maar was het best een beetje want was heel hoog, maar heel gaaf! Toen naar de watervallen gewandeld, omhoog geklauterd, weer een grot in, en toen van de waterval afgesprongen. Ook leuk! Tja.. en toen allemaal een rubberen bandje gepakt om de rivier af te dobberen, noemen ze ook wel tubing.. heel vervelend.. Toen was het tijd voor de eigenlijke Semuc Chempey en na een steile klim van een klein uurtje, kwamen we uit op een mirador, een supermooi uitzicht over de rivier die onder de natuurlijke waterbronnen doorstroomt.. en als afsluiter natuurlijk lekker zwemmen en rondhangen in deze bronnen van kalksteen.

‘S avonds lekker bij het kampvuur gezeten, vooral leuk omdat de hele avond de stroom was uitgevallen in het gehele dorp, en met een trommelaar en gitarist was het helemaal af.

Na 2 nachtjes de shuttle naar Flores gepakt, met de Canadeese meiden. Een hell of a ride! Denk je luxe een shuttle te nemen in plaats van een chickenbus.. is het een regelrechte martelgang. Ik was dan wel zo slim om voorin te gaan zitten, hoewel ik daardoor gratis een close-up kreeg van de vinger die constant in de neus van de chauffeur zat te roeren en het vervolgens door het raam naar buiten piekte, maar het was bloedjeheet, de chauffeur reed als een bezetene waardoor je de meest bijzondere massage kreeg van 8 uur lang (ipv 6 uur notabene). Na de eerste stop pikte ie ook nog eens meer mensen op, waardoor de shuttle helemaal volgepakt was en hij moest een of ander pakketje ergens in de middle of nowhere afleveren die zo groot was dat ie een eigen stoel nodig had en een ander meisje dus naast mij voorin moest zitten, met de knieen tegen het dashboard op een keihard stoeltje en geen mogelijkheid de rij-capriolen van de chauffeur op te vangen, dus van links naar rechts slingerde. Arm schaap! Maar goed na een oversteek van een meer op een soort van platform dat wonderbaarlijk genoeg bleef drijven en de overkant haalde, kwamen we dan eindelijk aan in Flores, wat een eilandje is omringd door een meer/rivier. Heel leuk hostel weer, veel leuke nieuwe mensen en daar een tour gedaan naar nu echt mijn laatste maya-ruines! Dit is Tikal, en was schijnbaar één van de mooiste, dus ja, daar ging ik dan maar weer. Om 4 uur op (2 ochtenden op rij, tja daar ben ik dus niet zo goed in dus ook 2 ochtenden op rij verslapen!) Waren we als eerste in het park, midden in de jungle en hebben we gigantische vogelspinnen, verschillende vogels, waaronder de toekan en Quetzal (het nationale symbool van Guatemala en erg zeldzaam) en brulapen en spidermonkeys gezien! Ook nog een ander kruipend dier, geen idee wat dat moest voorstellen. En tussen al dit natuurschoon wat pyramides opgeklommen, van het uitzicht genoten en weer veel wijzer geworden van de mayacultuur, dankzij een geweldige gids. Was vooral erg grappig dat ie steeds midden in zijn verhaal een of ander geluid hoorde, schreeuwde dat iedereen zijn camera gereed moest houden en rennen, want ergens in de verte had ie weer een dier gespot en begon met de beesten in dezelfde taal te communiceren! Precies wat ik leuk vind!

Toen het middaguur zijn kookpunt had bereikt zijn we weer lekker teruggegaan en heb ik in de rivier in Flores wat rondgebadderd.

Oja en trouwens, ongelooflijk.. die irritante Israelier waar ik San Pedro voor verlaten had, achtervolgd me!! Eerst dook hij ineens op in Lanquin en toen ook nog es in Flores! Maar denk dat ik hem nu afgepoeierd heb.. hopelijk!

Volgende dag (ja, ja steeds maar 2 nachtjes.. zie je wel ik kan het wel!) op naar land numero 3.. Belize!

Helaas nu om 4.30 u op (pff zijn echt geen tijden voor mij!) en weer met een shuttle, die ik voor een mooi prijsje heb kunnen regelen, veel comfortabeler dan de vorige, airco en nu drie stoelen voor mezelf! De grensovergang verliep ook soepeltjes, iedereen praat hier opeens Engels wat ff wennen is en er zijn veel meer negers. Aangekomen in Belize City hebben we de boot naar Caye Caulker gepakt, een Caribisch eiland. Was wel weer es tjid voor het strand! Belize is alleen een stuk duurder, en de mensen heel anders. Bijna allemaal de hele dag stoned, overal hoor je reggae-muziek en wanneer je te hard loopt krijg je de opmerking “ take it slow, no hurry!” of “where are you going sweetheart, with all this rush?”. Ok prima.. dat kan ik wel hoor, tranquilo, despacio, onee, take it easy! Shit man Belize is niet goed voor mijn versopgedane Spaans!

Maar goed, een relaxed eiland dus.. helaas niet zo heel mooi weer, wisselt elke minuut.. En er is heel veel zeewier in het water dus je kon alleen in ‘the split’ zwemmen. Door een hurricane is het eiland door midden gespleten, maar precies daar kun je lekker zwemmen en liggen op een oude steiger.

Hier ook weer veel leuke mensen, dus complete beachvolleybal competities gehouden, (mn armen zijn er nog beurs van) zelfs in het donker onder een vallende sterrenhemel wat een minder succes was.

Marissa (1 vd canadezen) had vriendjes gemaakt met Jeremy, die met zijn eigen zeilboot van Amerika naar Australie ging zeilen. En voordeel van vriendjes maken is dat je leuke dingen kan regelen, dus kregen we een gratis zeiltocht! Hele mooie boot, in het begin helaas wat weinig wind, maar later met volle kracht de zee overmand en rondom een ander eiland gevaren. De meiden deden vooral waar we goed in zijn: lekker op het dek liggen bakken in het zonnetje! Nou ja.. ik heb ook wel af en toe een handje geholpen hoor! Erg relaxed dagje.

We hebben ook een snorkeltour gedaan. Met een iets grotere zeilboot, hele dag lekkere muziek, tussen het snorkelen door wat fruit gegeten, rumpunch gedronken, sandwiches gegeten noem maar op. En tijdens het snorkelen hele mooie (grote!) vissen en koraal gezien, maar nog beter, haaien (nursesharks), schildpadden en pijlstaartroggen! Erg gaaf om tussen deze beesten te zwemmen! Wilde eigenlijk de Blue Hole duiken, waar Belize zo bekend om staat (is een groot rond gat in de zee met schijnbaar hele mooie kleuren water en haaien etc), maar dat was ontiegelijk duur. Dus dan maar een alternatief (nog steeds erg duur maar ja) en dat was ook super!

Na Caye Caulker, wist ik niet zo goed wat te doen. Belize is echt een stuk duurder, dus daarom wilde ik er zo snel mogelijk doorheen, maar aan de andere kant als ik er toch ben wil ik ook wel wat zien. Dus besloten met Marissa (de andere twee meiden gingen naar El Salvador) en Ryan (nieuw-zeeland) en Adrian (Australie) naar San Ignacio te gaan. Is wat meer binnenland en ze hebben daar mooie grotten etc. Met de boot naar Belize City, waar Robbie een tijd geleden zijn tas had vergeten, en aan mij had gevraagd deze ff op te halen en op te sturen naar Australie. Wat ie niet verteld had, was dat het een complete weekendtas van 13 kg was! Fijn, ik met mijn goede wil... mooi de sjaak. Dit was geen kwestie van fftjes. Maar goed tas opgehaald en meteen verzonden (300 US dollar!) . Weer een goede daad verricht. Paar uur later door dit oponthoud met de chickenbus naar San Ignacio gegaan.

Daar hebben we naar schijnt één van de mooiste tours gedaan... de ATM-Tour, wat staat voor Actun Tunichil Muknal. Dit is een grot met allemaal originele vondsten van aardewerk en skeletten van de Mayas. Er is nog steeds heel veel niet bekend, zoals of de Mayas in de grot woonden, of slechts als een offer/heilige plek gebruikte. Maar het is heel bijzonder dat alles zich nog in de originele staat bevindt en het meeste onaangeraakt is (behalve dan dat sommige domme toeristen boven op de schalen en kommen gaan staan, want je kan alles aanraken, niks is achter glas, dat is juist het mooie, maar ook wel heel riskant). We hadden een hele goede gids Carlos, erg grappig ook. Hij noemde mij steeds Miss Holland, en zei telkens “take a break Holland!” en zette me constant in de zeik..dus ja ik hem ook natuurlijk! Maar goed de tour bestond uit een mooie jungle wandeling, waar we 3 rivieren moesten doorkruizen en Carlos van alles vertelde over de medicinale werking van de verschillende planten en bomen. Zo heb ik een natuurlijk antimuggenspul opgesmeerd gekregen en op één of ander blad gekauwd, wat goed was voor je maag , diarree etc. En ik heb ook een termiet gegeten! Hij propte het zowat in mn mond, dus kon er echt niet onderuit, dus ja daar ging ik dan! Hele sterke wortelsmaak had het.

Bij de grot aangekomen (supermooie ingang) was het een kwestie van de helmen met hoofdlamp op, schoenen aan en toen was het zwemmen en klauteren in een pikkedonkere grot. Heel groot, supermooi, leuke claustrofobische gangetjes en poortjes en het toppunt was het zien van de aparte kamers met het originele maya-aardewerk. Bijzonder is ook, dat ze toen al ronde vormen konden maken!

En op het einde was het volledig skelet te zien van een jong meisje. Alle botten waren nog in goede staat door de natuurlijke werking van de grot.

Omdat Carlos ons zo leuk vond (we hadden een privetour by the way, slechts met zn vieren, erg cool) mochten we nog in een ruimte kruipen waar nog maar heel weinig mensen zijn geweest, eigenlijk voornamelijk alleen archeologen! Daar was een ander soort schaal te bewonderen, van ander materiaal, helemaal onaangetast. Je moest op je buik door de modder kruipen om daar te komen, dus mijn claustrofobie-gehalte werd weer eens flink op de proef gesteld.

Uiteindelijk een hele gave tour gehad, die niet veel mensen doen, en erg bijzonder was. Dus helemaal top!

Heb ook weer een bezoekje gebracht aan de dokter... ja ben inmiddels vaste klant, jammer dat het steeds een andere dokter is anders zou ik vast een strippenkaart krijgen! Maar in Caye Caulker kreeg ik allemaal rode bultjes op mn hele lichaam, en het werd steeds erger en begon ontzettend te jeuken. Eerst naar de apotheek, die dacht aan bedbugs (whaaa) maar toch maar het zekere voor het onzekere, dus naar de dokter... het is een allergische reactie. Dus weer een pilletje en een antibioticazalfje en hopen dat die jeuk eindelijk ophoudt! Maar verder ben ik helemaal gezond hoor! Ongelooflijk wat je tijdens zon reis allemaal kan oplopen eigenlijk!

Nu ben ik inmiddels in Hopkins, een plaatsje aan de kust van Belize, samen met Ryan en Adrian. Er is hier niks te beleven, heel chill, helaas niet zo mooi weer, maar de altijd dronken kerel van ons hostel houdt ons wel bezig, dmv palmbomen beklimmen en cocosnoten open hakken met een manchete en drumlessen. Prima. Vanavond zijn we uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje van een gringo die hier woont, dus misschien gaan we die crashen. Morgen reizen we waarschijnlijk verder naar Punto Gordo.

Tja en dan is het al bijna kerstmis! Ik heb nog geen idee waar ik het ga vieren! Ik zie wel. Hebben jullie er al een beetje zin in? En hoe staat het met de oud en nieuw plannen? Ik ben heel benieuwd wat iedereen gaat doen.

Nou ik wens iedereen een hele fijne kerst toe alvast, want denk niet dat ik daarvoor nog kans heb om veel op Internet te gaan (is duur en lastig in Belize en skype verboden door de telefoonmaatschappij!). Ik hoop dat het een witte kerst wordt (heeft al gesneeuwd he?!), dat ga ik zeker missen, want kerst in de zon is toch wel heel raar!

Feliz Navidad!

Dikke kus Marielle

PS Bedankt weer voor de reacties! Ik lag me af en toe rot als ik ze lees en ben blij te horen dat jullie van mn verhaaltjes genieten (is best een klus hoor om het bij te houden, neem me iedere keer voor wat vaker een klein verhaaltje te schrijven, maar lukt me gewoon niet)!

Pech, Spaans en cultuur

Hola, hola!

Allereerst bedankt voor de reacties!

Suus ben blij dat je weer veilig thuis bent, alhoewel ik je geweldige verhalen ga missen!

Tamara, mn lessen zitten erop, dus er kan weer gefeest worden!! Haha, nou deed ik dat toch wel, ook zelfs tijdens mn les met mn leraar!

Cindy wat moet ik toch steeds weer om je lachen! Vooral om je opmerking over die kerel naast me op de foto dat ie wel te doen is haha! Helaas homo...zoals velen..

Alice bedankt voor je reactie!! Super leuk dat je nu ook mijn reis volgt!

Wouter, is er toevallig nog bijzondere post voor me binnengekomen? Ennuh hoe is het met de zwijnenstal, of heeft zich een andere poetstruus aangediend?

An, je mag niet zomaar naar Breda gaan hoor als ik er niet ben! Maarre leuk dat je hun tegenkwam daar, en staat alles nog overeind in Breda, veel veranderingen?? En hoe is het verder???

Tijd voor een update...

Inmiddels heb ik mijn Spaanse lessen afgerond. Heb betaald voor 40 uur in twee weken, maar omdat er steeds van alles tussendoor kwam, heb ik deze 40 uur uiteindelijk verspreid over bijna 3 weken. Ach ja, ik heb het maar geaccepteerd dat ik niet vooruit te branden ben, en overal dus veel te lang blijf hangen. Hoop alleen wel dat ik ooit in Ecuador terecht kom! Of een fortuin vindt, zodat tijd geen issue meer is.

Maar goed, Spaans.. heel veel geleerd en al gelijk heel veel vergeten, omdat mn hersenmassa niet meer gewend is zoveel informatie in korte tijd op te nemen, maar gelukkig staat alles op papier en is het nu een kwestie van veel zelfstudie en alles in praktijk brengen.

Na de eerste week ben ik wel verhuisd van mn superlieve familie naar een kamer in de school, want dan kon ik meer korting krijgen en had ik weer wat meer vrijheid (ben niet meer gewend dat een moeder 3x per dag op je zit te wachten met het eten!). Maar vond het wel heel moeilijk om weg te gaan en afscheid van ze te nemen, want ze waren erg lief voor me!

Mn leraar Eligio, is een goede en hele gezellige. Heb veel tijd met hem doorgebracht ook buiten de lessen, uiteraard alles in het Spaans. Eigenlijk ga ik alleen maar om met de leraren en leraressen, de locals, want de toeristen kunnen me ff gestolen worden, en er zijn veel en veel te veel Israeliers hier en ooohhh wat zijn die irritant, arrogant, samenkliekerig, geen-andere-taal-willen-sprekerig en saaaaiii. Vooral nu is er een nieuwe student in de school van Israel en hij is de reden dat ik waarschijnlijk dinsdag weer verder ga trekken, want kan hem echt niet uitstaan en hij zit steeds boven op mn lip, heb totaal geen privacy meer! Is dit weer een teken ofzo? Dat het toch echt tijd is om verder te gaan?

Maar wat heb ik zoal gedaan. Met een Finse jongen Tuomas, ook student, heb ik paar keer gekoookt, een grotere paardrijtocht gedaan naar het strandje van het meer, met hele snelle paarden een supermooie tocht door de bergen en langs het meer, veel gepoold, films gekeken etc. Hij is inmiddels al ruim een week weg en toen was ik een paar dagen de enige student. Was wel erg rustig, maar veel tijd om armbandjes te maken en te chillen!

Tuomas en ik zijn samen begonnen een website te maken voor de school en om meer bekendheid te geven aan het vrijwilligersproject. Gaat veel tijd in zitten en ik heb besloten het verder voort te zetten, want ik wil ze heel graag helpen. Nu moet ik ze alleen de hele tijd achter de vodden zitten om informatie aan te leveren, dus ja wanneer ik dat niet heb, kan ik niet zoveel. We zullen zien!

Ennuh, weer pech..heb opnieuw de dokter mogen bezoeken, want tijdens een 5 min pauze van mn les, huppelde ik naar de kraan, lag er veel water en gleed ik onderuit, zo met mn scheenbeen op de rand van stenen tegels. Auw auw auw!! Het grappige was wel dat de mannen Eligio, Raffael en Tuomas niet durfden te kijken en zich meteen heel beroerd voelden! Ik kon mn bot zien, dus toen hebben ze me met zn drieen naar de dokter gebracht, waar bleek dat het gehecht moest worden. Je had de gezichten van die mannen moeten zien!! Zo waren zo ontdaan en konden het gewoon niet geloven! Maar goed 4 hechtingen erin gejast, verbandje erom, en veel geld armer want het was een privedokter, maar het schijnt dat je hier echt niet naar de publieke dokter wil, dus ach ja, om nou met een grotere oorlogswond rond te lopen dan nodig met gegarandeerd infecties leek me niet zo verstandig. Het gebeurde alleen op vrijdag, en dat betekend feest in de school. Tuomas had meteen tijdens het hechten een fles rum gekocht om de pijn te verzachten, maar dat vond de dokter niet zon goed idee, aangezien ik voor de vierde keer weer aan de antibiotica moest! Maar na wat smeken, mocht ik twee biertjes drinken. Zijn we met de leraren uiteten geweest, wat gepoold en toen nog de kroeg in...ik constant met mn pootje omhoog, maar ze waren allemaal erg lief voor me en behulpzaam. Nu zijn inmiddels de hechtingen eruit, kan ik weer wat beter lopen en is het een klein beetje ontstoken, maar daar hebben we de oplossing voor gevonden....(wordt vervolgd)

Met Eligio heb ik veel gepraat over oa de burgeroorlog van 1980-1984 in Guatemala. De militairen tegen de Guerillas. Was erg heftig en nog zo recent en mensen ondervinden vandaag de dag nog steeds veel problemen. Zoals dat koopcontracten zijn gestolen en mensen nu hun eigen huis worden uitgezet omdat ze er geen bewijs vanhebben. En Eligios oom is meegenomen tijdens de oorlog, maar niemand weet door welke groepering en zijn lichaam is nooit gevonden. Nu is het zo dat wanneer iemand niet binnen 6 weken een teken van leven heeft gegeven deze persoon dood wordt verklaard. Maar Eligios neef heeft zich aangemeld in het leger om bij informatie te komen over alles wat zich heeft afgespeeld en is naar Amerika gegaan, en waarschijnlijk leeft zijn vader nog, in Amerika. Hele spannende en bijzondere ontwikkelingen, vooral als Eligio het verteld.

Maar ook over zaken als de plaatselijke cultuur in San Pedro, de mayas en de ‘personas especial’ (bijzondere mensen die speciale gaves en genezende krachten hebben). Hij vertelde over zijn zus die is overleden aan een hele rare ziekte. Ze zijn naar 6 verschillende ziekenhuizen geweest, maar ze konden niks vinden en zeiden dat ze niks had. Maar ze had oa ontzettende pijn in haar buik en benen. Toen hebben ze een aantal ‘personas especiales’ ingeschakeld en die zijn met haar aan de slag gegaan. Ze gebruiken verschillende kruiden, planten, rituelen, kaarsen en gidsen. Zo moest Eligio een kikker vinden op een bepaalde plek en meenenemen, hij kreeg de richting en de plek mee, dus hij op zoek... en na een tijdje zat er een kikker precies op de plek die de persona especial had aangegeven. Eligio heeft de kikker, de gids, meegenomen en daarna heeft de persona especial de kikker op het lichaam van zijn zus gezet en begon de kikker precies op de pijnlijke plekken geluiden te maken, bijna als praten, en zo communiceerde hij met de persona especial. Eligio had nog nooit zoiets bizars gezien en sinsdien gelooft hij heilig in de krachten van deze personen. Helaas was het voor zijn zus al te laat en was de ziekte te sterk, dus konden ze haar niet meer helpen. Eligio heeft veel meer van dit soort verhalen (uit eigen ervaring), maar dat zal ik jullie verder besparen.

Maar dit vond ik natuurlijk wel heel erg interessant allemaal en toen stelde Eligio voor naar zon persoon te gaan. Zodoende hebben we, naar wat later bleek, de meest beroemde ‘persona especial’ van Lago Atitlan bezocht, Don Juan van 84 jr oud. Hij woont steeds bij een andere zoon of dochter want zijn vrouw is overleden, dus was het eerst een kleine missie om de goede man te vinden. Aangekomen bij het huis troffen we hem aan in een ruimte met overal was, rondrennende kinderen, rommel in elke hoek, maar heerlijke geuren van gekokkerel. Gevraagd of we met hem mochten kletsen, alles in de maya taal Tz’utzujil weliswaar, en toen begon hij zijn verhaal. Deze mensen worden geboren met hun gave, en de vroedvrouw (die ook de gave heeft, maar dan speciaal voor babies) kan zien of een kind speciaal is of niet en hoe zijn toekomst eruit zal zien. Vervolgens vertelde hij dat hij 12 jaar niks met zijn gave gedaan heeft, en daardoor als een soort van straf 4 kinderen heeft verloren. En sinsdien probeert hij zoveel mogelijk mensen te helpen. Waarschijnlijk was de zus van Eligio ook ‘especial’, alleen wist ze dat niet, en heeft ze dus nooit iets met haar gave gedaan, waardoor ze dus misschien als straf deze ongeneesbare ziekte kreeg.

Deze ‘personas especiales’ ontvangen alle informatie in hun dromen en hebben contact met spirits. Twee kleinkinderen van hem bezitten ook de speciale gaves, en binnenkort draagt Don Juan al zijn krachten over aan de 13-jarige Pablo en kan hij met de vut.

Toen vertelde Eligio dat ik was gevallen, (het vervolg) dus zo liet ik mn wond zien en hoewel er pleisters opzaten, wist de man meteen te vertellen dat het geinfecteerd was (wat de dokter ook had verteld die ochtend) en dat hij er wel mee aan de slag kon en het gegarandeerd sneller zou genezen. Wow!! Dat wilde ik wel!

Twee dagen later is de man naar de school gekomen (het moet op de plek waar het ongeluk gebeurd is). Ik kon alleen niks van dit alles meemaken, want ik moest slapen!! Potverdomme, dat lukte natuurlijk voor geen meter, want het was 6 uur savonds, ik veel te zenuwachtig en nieuwsgierig en ik hoorde allemaal rare geluiden buiten!! Maar goed er zijn veel fotos gemaakt en alles is me tot in detail uitgelegd. Zo begon de man met toestemming vragen aan de goden om te werken. Heeft ie 4 kaarsen voor me aangestoken en heeft ie een medicijndrankje gemaakt van een gloeiend hete kool (zon bbq-kool), water, limoen, een speciale plant Amuda, carbonaat (gorgelzout)en zwartgeblakerde tortillas. Dit alles gefilterd met een theedoek en voila! Het schijnt dat wanneer je ongeluk of ongeval hebt gehad, een deel van je geest achterblijft op de plek waar het gebeurd is en dat dat slapeloosheid en in ergere gevallen, geen eetlust en niet meer kunnen praten tot gevolg kan hebben (en echt waar sinds mn val, werd ik minstens 3x per nacht wakker!). Dus de geest moet weer herenigd worden. Dit deed ie door rondom de plek des onheils, op verschillende plaatsen water neer te gooien en vervolgens pakte hij zijn zweep en begon met een hoop gebrabbel rond de plek te lopen, hard met zijn zweep slaand en stormde toen mn kamer in en sloeg op mijn bed (whaaa wat gebeurd hier!!) om letterlijk mijn geest weer terug te rammen. De eerste poging mislukte (mn geest had het wel naar zijn zin schijnbaar op een andere plek) dus herhaalde hij het. En toen lukte het wel, yes ik ben weer 1 geheel! Vervolgens kreeg ik het drankje toegediend, met een camera ingezoomd op mn gezicht, omdat iedereen wist wat het was behalve ik, maar ik vond het helemaal niet zo vies, gewoon een aparte kruidenthee. Toen ik later hoorde dat ik een verkoolde kool heb gedronken, draaide mn maag wel ff om, maar goed! Ik moet nog twee keer dat drankje, maar nu kunnen Eligio en Flora (andere lerares) het ook maken. Heb gelijk gevraagd of Don Juan misschien ook kon zien of mn bacterie in mn keel weg is (aangezien ik nog steeds een labtest moet doen, om zeker te weten) en toen vertelde hij dat dit ritueel en het drankje daar ook prima voor geschikt zijn, dus dat het ook verholpen moet zijn (jeuh 2 vliegen in 1 klap!). Nu vragen jullie je natuurlijk af, hoe het kan dat we dit niet in Nederland doen wanneer een ongeluk is gebeurd en we er nooit bewust hinder van ondervinden, maar dat werd uitgelegd als, dat wanneer je dit ritueel uitvoerd het proces van genezing en verwerken versneld wordt en je weer sneller normaal kan functioneren.
En de volgende dag, na een heerlijke nachtrust (nou ja 1x wakker geworden, (zitten gewoon heel veel beestjes en muggen me te irriteren)) was mn wond dicht! Toeval??

Ben heel blij dat ik dit heb mogen meemaken, hoewel ik het nietmet eigenogen heb kunnen zien,was dit wel heel bijzonder.

Van de mayas terug naar school. Met Eligio heb ik veel ideeen gespuid over plannen voor misschien zijn eigen bedrijfje. Toen vertelde ik over de mogelijkheid picknicks te verzorgen op bootjes en een bbq. Dat vond hij wel heel interessant en kende het principe van bbq-en totaal niet, dus heb ik voor alle leraren een bbq georganiseerd. Heb een boodschappenlijstje afgeleverd en de meiden zijn inkopen gaan doen op de markt (tja die krijgen nou eenmaal de locals prijs) en heb ik twee salades gemaakt, kipspiezen (de meiden mochten de kip ontleden) want dat hadden ze nog nooit gezien en uiteraard met rijst en tortillas (moet natuurlijk niet teveel afwijken van hun dagelijkse behoefte aan koolhydraten). Zodra de salades klaar waren vielen ze gelijk allemaal aan, dus moest ze ff uitleggen dat bbquen lekker op zn gemakje gaat, wachten op het vlees, wat kletsen en een drankje erbij (voor de meeste uiteraard alcoholvrij). Ze vonden het superlekker, vooral de salades, dus missie was helemaal geslaagd! Sommigen konden de spies niet meer op, en dan is het hier heel gewoon dat je jouw deel mee naar huis neemt. Dus hoppa die spies in een doggybag en mee naar huis! Vervolgens voelde niemand zich geroepen de afwas te doen, en ik uiteraard ook niet na 2 uur kokkerellen, dus lieten we dat maar gewoon staan.

Nou geloof dat dit het wel weer ff was voor zover! Vertoon type-spierpijn-signalementen en jullie vast knikkebol-symptomen.

Mijn plan is om komende dagen naar Antigua te gaan, maar ja todo es posible y nada es sugero (alles is mogelijk en niets is zeker). En er wordt hier al constant kerstmuziek gedraaid op de radio! Als ik ergens niet mee bezig ben! En hoe raar is dat, kerst in de zon! Oja, Sinterklaas staat natuurlijk ook al te trappelen! Zijn alle kadootjes al gekocht, surprises in elkaar geflanst en gedichten geschreven?

Fijne Sinterklaas allemaal, ik sla het lekker over dit jaar en laat maar weten wat jullie van de goedheiligman hebben gekregen!
Tot het volgende verhaal!

Dikke kus

PS. Er staan weer heel veel nieuwe fotos op, moet je eigenlijk ff terug naar San Cristobal 2 en San Pedro, want heb er steeds weer fotos bijgezet en er komen snel weer meer, van oa de persona especial aan het werk.

Bijzonderheden van Guatemala:

Naast de bootjes, chickenbussen (vervoer van de locals, in felle kleuren, lijkt beetje op de Amerikaanse schoolbussen, met harde muziek) wordt de tuctuc veelvuldig als vervoermiddel ingezet. Ze fungeren als taxi en crossen door alle smalle steegjes en steile straatjes, waarbij ik elke keer weer verbaasd sta dat ze de top halen (met veel moeite weliswaar, en soms moeten ze nog een keer onderaan opnieuw beginnen).

Bijna alle vrouwen, ook de jongste meisjes, dragen de traditionele kleding, vrolijk gekleurde lappen stof, gedrapeerd als lange rok, met een grote gekleurde-vandezelfde-stof riem en een blouse met borduursels. Alles uiteraard handgemaakt.

Zoals eerder verteld staat de cultuur het hier niet toe dat vrouwen drinken, roken en uitgaan. Ze moeten uiterlijk om 22.00 uur thuis zijn, ongeacht de leeftijd, en omdat het zon klein dorpje is waar iedereen elkaar kent, is het bijna onmogelijk om de regel aan je laars te lappen, want binnen een uur is papa ook op de hoogte.

Om 1 uur sluiten alle kroegen, en 1 avond wilden Eligio en ik nog een biertje drinken, dus om een houten schutting geklopt, geld door een gleufje gepropt en toen kwam er een biertje voor terug (de winkel was net gesloten). Dus met vrienden van Eligio op straat nog een biertje gedronken, maar dat was wel erg raar, want ik als enige vrouw tussen de mannen en Eligio moest ze drie keer uitleggen dat het anders is voor Internationale vrouwen, dat zij wel mogen drinken en geen strikte bedtijd hebben, vooral niet als ze op reis zijn

Daarnaast moeten de mannen te allen tijde betalen voor de vrouw, dus ja veel dates zit er sowieso niet in voor de meeste mannen! En relaties zijn helemaal ingewikkeld. Zo zijn Eligio en Flora heel erg verliefd, maar in de eerste plaast kan het niet, want ze werken in dezelfde school. Nou ja kan ik nog begrijpen. Maar Flora is een heel knap meisje en heel veel mannen willen haar, en zodra ze samen met Eligio is gesignaleerd krijgen ze beiden dreigtelefoontjes en smsjes. Daarnaast mag je niks met elkaar doen totdat je getrouwd ben. En er wordt heel veel geroddeld, dus Eligio heeft misschien niet zon goede reputatie omdat hij wel van een feestje houdt en veel met de uitbundige, godgeklaagde toeristen optrekt, dus ja zie dat maar es te verkopen aan je schoonvader! Dus het wordt ze eigenlijk onmogelijk gemaakt om een relatie te hebben, ook al zijn ze nog zo verliefd! Een andere lerares, ook Flora, is 18 jaar en al getrouwd, nadat ze elkaar pas 6 maanden kenden. Tja, waarom die haast??

Ze hebben hier geen zorgverzekering. Alleen als je een goede baan hebt, wordt er een bedrag opzij gezet voor je verzekering. De bank beheert dit echter en je hebt dan de keus of je de verzekering voor jezelf wilt of voor je kinderen. Maar addertje onder het gras: je kiest uiteraard voor je kinderen, maar dan wordt het bedrag opeens 5x zo klein!

Dus mijn ongelukje is hier een heel groot ongeluk, (alleen al omdat de meiden heel klein en fragiel zijn, en kunnen totaal niet tegen een pijntje en stootje) want ze kunnen de dokter niet betalen en het ziekenhuis is 3 uur hiervandaan en de publieke dokter maakt het waarschijnlijk alleen maar erger!

De watervoorziening gaat hier een beetje anders. Elk dorp krijgt omstebeurt een dag water. Elk huis heeft een bassin (helemaal open, dus erg hygienisch, stilstaand water waar de planten in groeien en in een bak meteen ernaast alles wordt gewassen, van kleren, tot de vaat, van handen tot haren), waar de kraan altijd openstaat, zodat wanneer het hun dag is, zoveel mogelijk water opgevangen wordt in het bassin en ze weer ff vooruit kunnen. Zo kun je soms wel de wc doorspoelen en soms niet, elke keer weer een verrassing.

Vandaag de dag kampen ze hier met een heel groot probleem. Het meer, Lago Atitlan, is sinds 6 maanden ontzettend vervuild, tenminste zichtbaar. Het zit helemaal vol met bruine derrie, door algen en andere bacterien. Als er niet snel wat gedaan wordt zal het meer volledig doodgaan. Redenen zijn dat mensen zichzelf en hun kleren in het meer wassen. De hotels en bedrijven het meer als riolering gebruiken. De boeren vertilizator gebruiken (chemisch goedje om gewassen sneller te laten groeien) etc. Doordat het meer zo vervuild is, regen op de verkeerde momenten valt, wat slecht is voor de koffieproductie (erg belangrijke business hier), zitten veel mensen zonder werk en inkomsten. Daarnaast staat het toerisme ook nog es op een laag pitje, dus slechte tijden hier!

Eten: veel hetzelfde als Mexico, zoals altijd tortillas, rijst en zwarte bonen, maar speciaal in San Pedro/Guatemala zijn de pescaditos (hele kleine visjes met oogjes!!) en daar heb ik ook van mogen genieten, tijdens een ontbijt bij mn familie. Alleen had ik het niet door, dacht dat ik gewoon tomatensaus aan het eten was, dus propte dat in mn tortilla, totdat na een paar happen die oogjes me aanstaarden! Een hartverzakking rijker, want ik ben al zo dol op vis, maar niks laten blijken, geprobeerd zonder kokhalzen mn ontbijt naar binnen te werken! Gadverdamme! Mn eerste eten by the way dat ik niet lekker vond bij mn familie. Maar je kan niet zo verkeerd gaan op kip en rijst en fruit en soep!

That's all folks (for now)!