Hola, hola!

Allereerst bedankt voor de reacties!

Suus ben blij dat je weer veilig thuis bent, alhoewel ik je geweldige verhalen ga missen!

Tamara, mn lessen zitten erop, dus er kan weer gefeest worden!! Haha, nou deed ik dat toch wel, ook zelfs tijdens mn les met mn leraar!

Cindy wat moet ik toch steeds weer om je lachen! Vooral om je opmerking over die kerel naast me op de foto dat ie wel te doen is haha! Helaas homo...zoals velen..

Alice bedankt voor je reactie!! Super leuk dat je nu ook mijn reis volgt!

Wouter, is er toevallig nog bijzondere post voor me binnengekomen? Ennuh hoe is het met de zwijnenstal, of heeft zich een andere poetstruus aangediend?

An, je mag niet zomaar naar Breda gaan hoor als ik er niet ben! Maarre leuk dat je hun tegenkwam daar, en staat alles nog overeind in Breda, veel veranderingen?? En hoe is het verder???

Tijd voor een update...

Inmiddels heb ik mijn Spaanse lessen afgerond. Heb betaald voor 40 uur in twee weken, maar omdat er steeds van alles tussendoor kwam, heb ik deze 40 uur uiteindelijk verspreid over bijna 3 weken. Ach ja, ik heb het maar geaccepteerd dat ik niet vooruit te branden ben, en overal dus veel te lang blijf hangen. Hoop alleen wel dat ik ooit in Ecuador terecht kom! Of een fortuin vindt, zodat tijd geen issue meer is.

Maar goed, Spaans.. heel veel geleerd en al gelijk heel veel vergeten, omdat mn hersenmassa niet meer gewend is zoveel informatie in korte tijd op te nemen, maar gelukkig staat alles op papier en is het nu een kwestie van veel zelfstudie en alles in praktijk brengen.

Na de eerste week ben ik wel verhuisd van mn superlieve familie naar een kamer in de school, want dan kon ik meer korting krijgen en had ik weer wat meer vrijheid (ben niet meer gewend dat een moeder 3x per dag op je zit te wachten met het eten!). Maar vond het wel heel moeilijk om weg te gaan en afscheid van ze te nemen, want ze waren erg lief voor me!

Mn leraar Eligio, is een goede en hele gezellige. Heb veel tijd met hem doorgebracht ook buiten de lessen, uiteraard alles in het Spaans. Eigenlijk ga ik alleen maar om met de leraren en leraressen, de locals, want de toeristen kunnen me ff gestolen worden, en er zijn veel en veel te veel Israeliers hier en ooohhh wat zijn die irritant, arrogant, samenkliekerig, geen-andere-taal-willen-sprekerig en saaaaiii. Vooral nu is er een nieuwe student in de school van Israel en hij is de reden dat ik waarschijnlijk dinsdag weer verder ga trekken, want kan hem echt niet uitstaan en hij zit steeds boven op mn lip, heb totaal geen privacy meer! Is dit weer een teken ofzo? Dat het toch echt tijd is om verder te gaan?

Maar wat heb ik zoal gedaan. Met een Finse jongen Tuomas, ook student, heb ik paar keer gekoookt, een grotere paardrijtocht gedaan naar het strandje van het meer, met hele snelle paarden een supermooie tocht door de bergen en langs het meer, veel gepoold, films gekeken etc. Hij is inmiddels al ruim een week weg en toen was ik een paar dagen de enige student. Was wel erg rustig, maar veel tijd om armbandjes te maken en te chillen!

Tuomas en ik zijn samen begonnen een website te maken voor de school en om meer bekendheid te geven aan het vrijwilligersproject. Gaat veel tijd in zitten en ik heb besloten het verder voort te zetten, want ik wil ze heel graag helpen. Nu moet ik ze alleen de hele tijd achter de vodden zitten om informatie aan te leveren, dus ja wanneer ik dat niet heb, kan ik niet zoveel. We zullen zien!

Ennuh, weer pech..heb opnieuw de dokter mogen bezoeken, want tijdens een 5 min pauze van mn les, huppelde ik naar de kraan, lag er veel water en gleed ik onderuit, zo met mn scheenbeen op de rand van stenen tegels. Auw auw auw!! Het grappige was wel dat de mannen Eligio, Raffael en Tuomas niet durfden te kijken en zich meteen heel beroerd voelden! Ik kon mn bot zien, dus toen hebben ze me met zn drieen naar de dokter gebracht, waar bleek dat het gehecht moest worden. Je had de gezichten van die mannen moeten zien!! Zo waren zo ontdaan en konden het gewoon niet geloven! Maar goed 4 hechtingen erin gejast, verbandje erom, en veel geld armer want het was een privedokter, maar het schijnt dat je hier echt niet naar de publieke dokter wil, dus ach ja, om nou met een grotere oorlogswond rond te lopen dan nodig met gegarandeerd infecties leek me niet zo verstandig. Het gebeurde alleen op vrijdag, en dat betekend feest in de school. Tuomas had meteen tijdens het hechten een fles rum gekocht om de pijn te verzachten, maar dat vond de dokter niet zon goed idee, aangezien ik voor de vierde keer weer aan de antibiotica moest! Maar na wat smeken, mocht ik twee biertjes drinken. Zijn we met de leraren uiteten geweest, wat gepoold en toen nog de kroeg in...ik constant met mn pootje omhoog, maar ze waren allemaal erg lief voor me en behulpzaam. Nu zijn inmiddels de hechtingen eruit, kan ik weer wat beter lopen en is het een klein beetje ontstoken, maar daar hebben we de oplossing voor gevonden....(wordt vervolgd)

Met Eligio heb ik veel gepraat over oa de burgeroorlog van 1980-1984 in Guatemala. De militairen tegen de Guerillas. Was erg heftig en nog zo recent en mensen ondervinden vandaag de dag nog steeds veel problemen. Zoals dat koopcontracten zijn gestolen en mensen nu hun eigen huis worden uitgezet omdat ze er geen bewijs vanhebben. En Eligios oom is meegenomen tijdens de oorlog, maar niemand weet door welke groepering en zijn lichaam is nooit gevonden. Nu is het zo dat wanneer iemand niet binnen 6 weken een teken van leven heeft gegeven deze persoon dood wordt verklaard. Maar Eligios neef heeft zich aangemeld in het leger om bij informatie te komen over alles wat zich heeft afgespeeld en is naar Amerika gegaan, en waarschijnlijk leeft zijn vader nog, in Amerika. Hele spannende en bijzondere ontwikkelingen, vooral als Eligio het verteld.

Maar ook over zaken als de plaatselijke cultuur in San Pedro, de mayas en de ‘personas especial’ (bijzondere mensen die speciale gaves en genezende krachten hebben). Hij vertelde over zijn zus die is overleden aan een hele rare ziekte. Ze zijn naar 6 verschillende ziekenhuizen geweest, maar ze konden niks vinden en zeiden dat ze niks had. Maar ze had oa ontzettende pijn in haar buik en benen. Toen hebben ze een aantal ‘personas especiales’ ingeschakeld en die zijn met haar aan de slag gegaan. Ze gebruiken verschillende kruiden, planten, rituelen, kaarsen en gidsen. Zo moest Eligio een kikker vinden op een bepaalde plek en meenenemen, hij kreeg de richting en de plek mee, dus hij op zoek... en na een tijdje zat er een kikker precies op de plek die de persona especial had aangegeven. Eligio heeft de kikker, de gids, meegenomen en daarna heeft de persona especial de kikker op het lichaam van zijn zus gezet en begon de kikker precies op de pijnlijke plekken geluiden te maken, bijna als praten, en zo communiceerde hij met de persona especial. Eligio had nog nooit zoiets bizars gezien en sinsdien gelooft hij heilig in de krachten van deze personen. Helaas was het voor zijn zus al te laat en was de ziekte te sterk, dus konden ze haar niet meer helpen. Eligio heeft veel meer van dit soort verhalen (uit eigen ervaring), maar dat zal ik jullie verder besparen.

Maar dit vond ik natuurlijk wel heel erg interessant allemaal en toen stelde Eligio voor naar zon persoon te gaan. Zodoende hebben we, naar wat later bleek, de meest beroemde ‘persona especial’ van Lago Atitlan bezocht, Don Juan van 84 jr oud. Hij woont steeds bij een andere zoon of dochter want zijn vrouw is overleden, dus was het eerst een kleine missie om de goede man te vinden. Aangekomen bij het huis troffen we hem aan in een ruimte met overal was, rondrennende kinderen, rommel in elke hoek, maar heerlijke geuren van gekokkerel. Gevraagd of we met hem mochten kletsen, alles in de maya taal Tz’utzujil weliswaar, en toen begon hij zijn verhaal. Deze mensen worden geboren met hun gave, en de vroedvrouw (die ook de gave heeft, maar dan speciaal voor babies) kan zien of een kind speciaal is of niet en hoe zijn toekomst eruit zal zien. Vervolgens vertelde hij dat hij 12 jaar niks met zijn gave gedaan heeft, en daardoor als een soort van straf 4 kinderen heeft verloren. En sinsdien probeert hij zoveel mogelijk mensen te helpen. Waarschijnlijk was de zus van Eligio ook ‘especial’, alleen wist ze dat niet, en heeft ze dus nooit iets met haar gave gedaan, waardoor ze dus misschien als straf deze ongeneesbare ziekte kreeg.

Deze ‘personas especiales’ ontvangen alle informatie in hun dromen en hebben contact met spirits. Twee kleinkinderen van hem bezitten ook de speciale gaves, en binnenkort draagt Don Juan al zijn krachten over aan de 13-jarige Pablo en kan hij met de vut.

Toen vertelde Eligio dat ik was gevallen, (het vervolg) dus zo liet ik mn wond zien en hoewel er pleisters opzaten, wist de man meteen te vertellen dat het geinfecteerd was (wat de dokter ook had verteld die ochtend) en dat hij er wel mee aan de slag kon en het gegarandeerd sneller zou genezen. Wow!! Dat wilde ik wel!

Twee dagen later is de man naar de school gekomen (het moet op de plek waar het ongeluk gebeurd is). Ik kon alleen niks van dit alles meemaken, want ik moest slapen!! Potverdomme, dat lukte natuurlijk voor geen meter, want het was 6 uur savonds, ik veel te zenuwachtig en nieuwsgierig en ik hoorde allemaal rare geluiden buiten!! Maar goed er zijn veel fotos gemaakt en alles is me tot in detail uitgelegd. Zo begon de man met toestemming vragen aan de goden om te werken. Heeft ie 4 kaarsen voor me aangestoken en heeft ie een medicijndrankje gemaakt van een gloeiend hete kool (zon bbq-kool), water, limoen, een speciale plant Amuda, carbonaat (gorgelzout)en zwartgeblakerde tortillas. Dit alles gefilterd met een theedoek en voila! Het schijnt dat wanneer je ongeluk of ongeval hebt gehad, een deel van je geest achterblijft op de plek waar het gebeurd is en dat dat slapeloosheid en in ergere gevallen, geen eetlust en niet meer kunnen praten tot gevolg kan hebben (en echt waar sinds mn val, werd ik minstens 3x per nacht wakker!). Dus de geest moet weer herenigd worden. Dit deed ie door rondom de plek des onheils, op verschillende plaatsen water neer te gooien en vervolgens pakte hij zijn zweep en begon met een hoop gebrabbel rond de plek te lopen, hard met zijn zweep slaand en stormde toen mn kamer in en sloeg op mijn bed (whaaa wat gebeurd hier!!) om letterlijk mijn geest weer terug te rammen. De eerste poging mislukte (mn geest had het wel naar zijn zin schijnbaar op een andere plek) dus herhaalde hij het. En toen lukte het wel, yes ik ben weer 1 geheel! Vervolgens kreeg ik het drankje toegediend, met een camera ingezoomd op mn gezicht, omdat iedereen wist wat het was behalve ik, maar ik vond het helemaal niet zo vies, gewoon een aparte kruidenthee. Toen ik later hoorde dat ik een verkoolde kool heb gedronken, draaide mn maag wel ff om, maar goed! Ik moet nog twee keer dat drankje, maar nu kunnen Eligio en Flora (andere lerares) het ook maken. Heb gelijk gevraagd of Don Juan misschien ook kon zien of mn bacterie in mn keel weg is (aangezien ik nog steeds een labtest moet doen, om zeker te weten) en toen vertelde hij dat dit ritueel en het drankje daar ook prima voor geschikt zijn, dus dat het ook verholpen moet zijn (jeuh 2 vliegen in 1 klap!). Nu vragen jullie je natuurlijk af, hoe het kan dat we dit niet in Nederland doen wanneer een ongeluk is gebeurd en we er nooit bewust hinder van ondervinden, maar dat werd uitgelegd als, dat wanneer je dit ritueel uitvoerd het proces van genezing en verwerken versneld wordt en je weer sneller normaal kan functioneren.
En de volgende dag, na een heerlijke nachtrust (nou ja 1x wakker geworden, (zitten gewoon heel veel beestjes en muggen me te irriteren)) was mn wond dicht! Toeval??

Ben heel blij dat ik dit heb mogen meemaken, hoewel ik het nietmet eigenogen heb kunnen zien,was dit wel heel bijzonder.

Van de mayas terug naar school. Met Eligio heb ik veel ideeen gespuid over plannen voor misschien zijn eigen bedrijfje. Toen vertelde ik over de mogelijkheid picknicks te verzorgen op bootjes en een bbq. Dat vond hij wel heel interessant en kende het principe van bbq-en totaal niet, dus heb ik voor alle leraren een bbq georganiseerd. Heb een boodschappenlijstje afgeleverd en de meiden zijn inkopen gaan doen op de markt (tja die krijgen nou eenmaal de locals prijs) en heb ik twee salades gemaakt, kipspiezen (de meiden mochten de kip ontleden) want dat hadden ze nog nooit gezien en uiteraard met rijst en tortillas (moet natuurlijk niet teveel afwijken van hun dagelijkse behoefte aan koolhydraten). Zodra de salades klaar waren vielen ze gelijk allemaal aan, dus moest ze ff uitleggen dat bbquen lekker op zn gemakje gaat, wachten op het vlees, wat kletsen en een drankje erbij (voor de meeste uiteraard alcoholvrij). Ze vonden het superlekker, vooral de salades, dus missie was helemaal geslaagd! Sommigen konden de spies niet meer op, en dan is het hier heel gewoon dat je jouw deel mee naar huis neemt. Dus hoppa die spies in een doggybag en mee naar huis! Vervolgens voelde niemand zich geroepen de afwas te doen, en ik uiteraard ook niet na 2 uur kokkerellen, dus lieten we dat maar gewoon staan.

Nou geloof dat dit het wel weer ff was voor zover! Vertoon type-spierpijn-signalementen en jullie vast knikkebol-symptomen.

Mijn plan is om komende dagen naar Antigua te gaan, maar ja todo es posible y nada es sugero (alles is mogelijk en niets is zeker). En er wordt hier al constant kerstmuziek gedraaid op de radio! Als ik ergens niet mee bezig ben! En hoe raar is dat, kerst in de zon! Oja, Sinterklaas staat natuurlijk ook al te trappelen! Zijn alle kadootjes al gekocht, surprises in elkaar geflanst en gedichten geschreven?

Fijne Sinterklaas allemaal, ik sla het lekker over dit jaar en laat maar weten wat jullie van de goedheiligman hebben gekregen!
Tot het volgende verhaal!

Dikke kus

PS. Er staan weer heel veel nieuwe fotos op, moet je eigenlijk ff terug naar San Cristobal 2 en San Pedro, want heb er steeds weer fotos bijgezet en er komen snel weer meer, van oa de persona especial aan het werk.

Bijzonderheden van Guatemala:

Naast de bootjes, chickenbussen (vervoer van de locals, in felle kleuren, lijkt beetje op de Amerikaanse schoolbussen, met harde muziek) wordt de tuctuc veelvuldig als vervoermiddel ingezet. Ze fungeren als taxi en crossen door alle smalle steegjes en steile straatjes, waarbij ik elke keer weer verbaasd sta dat ze de top halen (met veel moeite weliswaar, en soms moeten ze nog een keer onderaan opnieuw beginnen).

Bijna alle vrouwen, ook de jongste meisjes, dragen de traditionele kleding, vrolijk gekleurde lappen stof, gedrapeerd als lange rok, met een grote gekleurde-vandezelfde-stof riem en een blouse met borduursels. Alles uiteraard handgemaakt.

Zoals eerder verteld staat de cultuur het hier niet toe dat vrouwen drinken, roken en uitgaan. Ze moeten uiterlijk om 22.00 uur thuis zijn, ongeacht de leeftijd, en omdat het zon klein dorpje is waar iedereen elkaar kent, is het bijna onmogelijk om de regel aan je laars te lappen, want binnen een uur is papa ook op de hoogte.

Om 1 uur sluiten alle kroegen, en 1 avond wilden Eligio en ik nog een biertje drinken, dus om een houten schutting geklopt, geld door een gleufje gepropt en toen kwam er een biertje voor terug (de winkel was net gesloten). Dus met vrienden van Eligio op straat nog een biertje gedronken, maar dat was wel erg raar, want ik als enige vrouw tussen de mannen en Eligio moest ze drie keer uitleggen dat het anders is voor Internationale vrouwen, dat zij wel mogen drinken en geen strikte bedtijd hebben, vooral niet als ze op reis zijn

Daarnaast moeten de mannen te allen tijde betalen voor de vrouw, dus ja veel dates zit er sowieso niet in voor de meeste mannen! En relaties zijn helemaal ingewikkeld. Zo zijn Eligio en Flora heel erg verliefd, maar in de eerste plaast kan het niet, want ze werken in dezelfde school. Nou ja kan ik nog begrijpen. Maar Flora is een heel knap meisje en heel veel mannen willen haar, en zodra ze samen met Eligio is gesignaleerd krijgen ze beiden dreigtelefoontjes en smsjes. Daarnaast mag je niks met elkaar doen totdat je getrouwd ben. En er wordt heel veel geroddeld, dus Eligio heeft misschien niet zon goede reputatie omdat hij wel van een feestje houdt en veel met de uitbundige, godgeklaagde toeristen optrekt, dus ja zie dat maar es te verkopen aan je schoonvader! Dus het wordt ze eigenlijk onmogelijk gemaakt om een relatie te hebben, ook al zijn ze nog zo verliefd! Een andere lerares, ook Flora, is 18 jaar en al getrouwd, nadat ze elkaar pas 6 maanden kenden. Tja, waarom die haast??

Ze hebben hier geen zorgverzekering. Alleen als je een goede baan hebt, wordt er een bedrag opzij gezet voor je verzekering. De bank beheert dit echter en je hebt dan de keus of je de verzekering voor jezelf wilt of voor je kinderen. Maar addertje onder het gras: je kiest uiteraard voor je kinderen, maar dan wordt het bedrag opeens 5x zo klein!

Dus mijn ongelukje is hier een heel groot ongeluk, (alleen al omdat de meiden heel klein en fragiel zijn, en kunnen totaal niet tegen een pijntje en stootje) want ze kunnen de dokter niet betalen en het ziekenhuis is 3 uur hiervandaan en de publieke dokter maakt het waarschijnlijk alleen maar erger!

De watervoorziening gaat hier een beetje anders. Elk dorp krijgt omstebeurt een dag water. Elk huis heeft een bassin (helemaal open, dus erg hygienisch, stilstaand water waar de planten in groeien en in een bak meteen ernaast alles wordt gewassen, van kleren, tot de vaat, van handen tot haren), waar de kraan altijd openstaat, zodat wanneer het hun dag is, zoveel mogelijk water opgevangen wordt in het bassin en ze weer ff vooruit kunnen. Zo kun je soms wel de wc doorspoelen en soms niet, elke keer weer een verrassing.

Vandaag de dag kampen ze hier met een heel groot probleem. Het meer, Lago Atitlan, is sinds 6 maanden ontzettend vervuild, tenminste zichtbaar. Het zit helemaal vol met bruine derrie, door algen en andere bacterien. Als er niet snel wat gedaan wordt zal het meer volledig doodgaan. Redenen zijn dat mensen zichzelf en hun kleren in het meer wassen. De hotels en bedrijven het meer als riolering gebruiken. De boeren vertilizator gebruiken (chemisch goedje om gewassen sneller te laten groeien) etc. Doordat het meer zo vervuild is, regen op de verkeerde momenten valt, wat slecht is voor de koffieproductie (erg belangrijke business hier), zitten veel mensen zonder werk en inkomsten. Daarnaast staat het toerisme ook nog es op een laag pitje, dus slechte tijden hier!

Eten: veel hetzelfde als Mexico, zoals altijd tortillas, rijst en zwarte bonen, maar speciaal in San Pedro/Guatemala zijn de pescaditos (hele kleine visjes met oogjes!!) en daar heb ik ook van mogen genieten, tijdens een ontbijt bij mn familie. Alleen had ik het niet door, dacht dat ik gewoon tomatensaus aan het eten was, dus propte dat in mn tortilla, totdat na een paar happen die oogjes me aanstaarden! Een hartverzakking rijker, want ik ben al zo dol op vis, maar niks laten blijken, geprobeerd zonder kokhalzen mn ontbijt naar binnen te werken! Gadverdamme! Mn eerste eten by the way dat ik niet lekker vond bij mn familie. Maar je kan niet zo verkeerd gaan op kip en rijst en fruit en soep!

That's all folks (for now)!