Nou jullie geloven het vast niet.. maar ik heb me eindelijk uit Mexico los weten te rukken. Was nog niet makkelijk, want het leek wel of de goden er mee speelden, want zo ging m'n camara kapot, waardoor ik twee dagen extra nodig had om te laten maken maar uiteindelijk een nieuwe te kopen, heb ik drie keer geprobeerd een shuttle te pakken naar Guatemala, eerste keer gemist (was erg vroeg in de ochtend en mijn afscheidsfeestje was te gezellig) tweede keer was het volgeboekt en de derde keer kon ik dan eindelijk gaan.

Maar nog even over San Cristobal, Mexico. Afgelopen zondag ben ik naar een Temazcal, ofwel Maya Sundance, ofwel sauna geweest. Is alleen geen gewone sauna, maar een heel ritueel waarbij je de vier elementen, water, vuur, wind en aarde aanbid. Dus met mn nieuwe hippie vrienden (voornamelijk vrienden van Quetzal, die ook in San Cristobal was met Camila), allemaal mexicanen, supercool, een steen ingewijd en alle stenen in het midden gelegd en daaromheen een vuurtje gebouwd, om de stenen op te warmen. Moest iedereen zich omstebeurt voorstellen, waarbij ik mooi voor lul stond, probeerde wat in het Spaans, maar aan het einde moest iedereen 'por todo mi relaciones' wat zoiets betekend als voor al mijn relaties, zeggen, maar dat had ik niet meegekregen, dus snapte er niks van, iedereen begon van alles te zeggen en uiteindelijk heb ik maar wat herhaald en kwam ik er later pas achter wat er aan de hand was. Snel het stokje doorgegeven met een flinke rode kop. Toen gingen we allemaal de sauna in. Nou ja een soort iglohutje van stokken en dekens, veel te klein voor 20 man. Eerst de vrouwen naar binnen, waarbij je eerst een rondje moest draaien, op je knieen door de modder naar binnen waarbij je die zin weer herhaalde. Toen een rondje in het hutje om de energie te verspreiden en uiteindelijk zat iedereen naast elkaar, tegen elkaar aan geplakt, in een donker, klein hutje. Ik ben niet claustrobisch toch?? Echt niet?? Of wordt ik het nu?? Toen werden de hete stenen naar binnen gebracht, waarop je elke steen moest verwelkomen door 'Ajooo' te roepen (is welkom en tevens toestemming) en werd het water erop gegooid (jeuh, ik zat vooraan, dus kreeg de meeste hitte om mn oren, en man wat werd het heet!! Ben wat saunas gewend, maar dit was wel het toppunt denk ik). Vervolgens begon het ritueel van zingen, trommelen en elkaar verhalen vertellen. Ik kreeg ook de beurt om iets te zeggen (fijn!!) maar had geen idee waar het over moest gaan en het mocht in je eigen taal, dus heb iets heel vaags in het Nederlands gebrabbeld, zodat niemand tenminste wist wat ik zei en zo snel mogelijk 'muchos gracias' gezegd om er maar vanaf te zijn. We deden 4 sessies, maar na de tweede kreeg ik het wel erg benauwd, dus eruit gevlucht en wat bijgekomen, zeikesnat en van top tot teen onder de modder, maar wilde me niet laten kennen dus de volgende sessie toch maar weer terug. Nog meer zingen, nog meer Ajooo, trommelen, gebeden etc.. De vierde sessie heb ik maar overgeslagen, toen wat tabak geoffererd aan het vuur en gebeden met een lange pijp en gerookt. Geen idee wat ik aan het doen was, maar deed iedereen maar na. Toen lekker rondom het vuur gezeten en met zn allen veel fruit gegeten. Hele bijzondere ervaring en ben blij dit meegemaakt te hebben. Is het missen van shuttles toch nog ergens goed voor geweest!

Dus na mijn geest gezuiverd te hebben en vooral een verkoudheid opgelopen te hebben, besloten maandag dan toch echt nogmaals te proberen Guatemala te ontdekken.

En dat is gelukt!

Was een lange reis in een minibusje, maar mooi landschap, veel bergen en groen.. De grensovergang ging verdacht soepel, hoewel medereizigers me bang maakte dat het veel geld ging kosten en ik had gerekend op max 50 pesos en had de rest opgemaakt. Maar uiteindelijk hoefden we niks te betalen. Wat kunnen backpackers toch een hoop onrust en zenuwen veroorzaken!

In Panajachel aangekomen, bij Lake Atitlan, heb ik een bootje gepakt om naar de overkant van het meer naar San Pedro te gaan, waar Anita en Robbie ook waren. Moest natuurlijk een gringo-prijs betalen, maar toch wel ff duidelijk gemaakt dat ik het niet terecht vond en het een vorm van discriminatie was, waarop de vriendelijke man een beetje stom stond te grinneken omdat hij waarschijnlijk geen commentaar gewend was. In San Pedro aangekomen, vroeg ik de weg naar het hotel, en had het geluk dat een medewerker van het hotel naast me stond en daar nu heen ging. Dus met hem meegelopen en ingecheckt. San Pedro is een erg leuk dorpje met smalle steegjes, sommige heeeel steil, goed voor de kuiten en alle mensen zijn ubervriendelijk. De vrouwen (ook de kinderen) lopen in supermooie kleurrijke kleding en zien er tiptop verzorgd uit. Iedereen zegt je ook vriendelijk gedag, wat best wat energie vergt, want er lopen verdomd veel mensen op straat! Maar voel me gelijk op me gemak, iedereen aardig, iedereen wil een praatje met je maken en het is supergezellig.

Ok, leuk stadje, dus nu wordt het echt tijd voor mijn Spaanse cursus. Alle scholen afgestruind, en besloten mijn lessen te volgen bij Ixim Achi, met leraar Eligio. Woon nu in een familie, met mama Amalia, superlieve vrouw die 3x per dag een lekker maaltijdje voor me bereid (met vooral heel veel tortillas) en heb ik mijn eigen kamer en badkamer. Helemaal prima dus! Heb nu drie dagen les gehad, heel veel informatie, erg lastig, maar al veel geleerd. Hopelijk kan ik na een week redelijk uit de voeten, maar misschien plak ik er nog een weekje aan vast. We will see!

Verder verzorgd de school ook allerlei activiteiten, zo heb ik gister San Pedro te paard verkend, en ‘s avonds was er een groot feest in de school. De leraressen hadden eerst lekker gekookt (kip, rijst en tortillas uiteraard) en daarna was het dansen geblazen! Salsa, cumbia, reggaeton en bachata (guatemalaanse dans)! De vrouwen mogen alleen niet drinken (is erg religieus en ouderwets hier, de vrouwen horen achter het aanrecht en de mannen mogen zich bezatten), maar twee leraressen deden toch stiekem mee. Daarna op stap met een aantal, erg gezellig!

Vanmorgen ging alleen veel te vroeg het wekkertje, want we gingen met de leraren en 2 andere studenten het project bezoeken dat m'n school ondersteunt (een deel van mijn lesgeld gaat naar het project). Zijn we met een chickenbus naar een dorpje hoog in de bergen, Sukobal, gegaan, waar de mensen in armzalige hutjes in de modder leven. Ze leven voornamelijk buiten, maar hebben 1 ruimte waar ze in koken, stoken, slapen, eten, alles. De school verleend hulp in de vorm van les aan de kinderen en het kopen van lesmaterialen en voedsel. Omdat ze meer bekendheid willen geven aan het project hadden ze foto's nodig, dus heb ik van alle kindjes (te schattig, maar zo zielig!) en hun huizen foto's gemaakt. Voelde me eerst heel ongemakkelijk, een beetje als gringo de aapjes en hun armoede op de foto zetten, maar toen het voor het goede doel was, deed ik het maar wat graag, want het zijn supermooie kindjes en bijzondere foto's. Zal er snel een paar online zetten.

Morgen ga ik waarschijnlijk naar Chizicastenango, een grote markt 2 uur van hier, lekker shoppen!

Hoe gaat het in Nederland?Missen jullie me nog een beetje ofzijn jullie me alwat vergeten?Hoewel ik het nog steeds prima naar me zin heb (ben blij weer ff wat meer op me zelf te zijn, zonder grote groep Aussies)denk ikveel aan jullie en mis jullie af en toe best eenbeetje! Dus hou me op de hoogte van de Nederlandseroddels,bijzonderheden, activiteiten etc,hoe saai het misschien ook lijkt, ik vind het super om te horen!

Na-aan! (Doei in Tz'utujil, maya-dialect van San Pedro)

Muchos besos Marielle